آن شوخه به ما جز سر بیداد از کمال خجندی غزل 300
1. آن شوخه به ما جز سر بیداد ندارد
با وعده دل غمزده شاد ندارد
آن شهسوار خویان بارب چه از کمال خجندی غزل 301
1. آن شهسوار خویان بارب چه نام دارد
در حسن و دلربائی لطف تمام دارد
آنکه هرگز سوی من چشم رضائی از کمال خجندی غزل 302
1. آنکه هرگز سوی من چشم رضائی نگشاد
یارب از چشم بد خلق گزندش مرساد
آن به ز بتان گوی لطافت به از کمال خجندی غزل 303
1. آن به ز بتان گوی لطافت به ذقن
لبهاش دل پسته خندان به دهن برد
آنها که لب چون شکرستان نو از کمال خجندی غزل 304
1. آنها که لب چون شکرستان نو پابند
آن نقل همان در خور دندان نو پابند
آن بار که پیوسته به ما دل از کمال خجندی غزل 305
1. آن بار که پیوسته به ما دل نگران بود
مشغول به ما بود و ملول از دگران بود
آهنین‌جانی مرا کز غصه تابی از کمال خجندی غزل 306
1. آهنین‌جانی مرا کز غصه تابی می‌دهد
آهن از آتش چو بیرون کرد آبی می‌دهد
از باد سر زلفت یک روز پریشان از کمال خجندی غزل 307
1. از باد سر زلفت یک روز پریشان شد
جان و سره مسکینان در پای تو ریزان شد
از پرده هرکه رویت یک روز از کمال خجندی غزل 308
1. از پرده هرکه رویت یک روز دیده باشد
کس در نظر نیارد گر نور دیده باشد
از تو چشمم چو غطت کی طرف مه از کمال خجندی غزل 309
1. از تو چشمم چو غطت کی طرف مه باشد
با خیال تو کرا در دل من ره باشد
از سر هوای وصل تو بیرون نمی‌رود از کمال خجندی غزل 310
1. از سر هوای وصل تو بیرون نمی‌رود
سودای لیلی از دل مجنون نمی‌رود
از کوی دوست دوش نسیمی به از کمال خجندی غزل 311
1. از کوی دوست دوش نسیمی به من رسید
کر لطف او رمیده روانم به من رسید