غزلیات کمال خجندی

1 دوست در جان و نیست خبرت تشنه میری و آب در نظرت

2 نام دریا دلی برآوردی طرفه اینه کآب نیست بر جگرت

3 بسکه پیش تو رفت ذکر فرات صفت آب کرد تشنه ترت

4 برهد جانت از تعطش آب که بسره وقت ما فتد گذرت

1 خضرجان آب حیات از لب دلجوی نو یافت موسی انوار تجلی همه از روی تو یافت

2 مرده را زنده از آن کرد مسیحا به دمی کردم باد سحر گاه ازل بوی تو یافت

3 خواجه هر دو سرا احمد محمود خصال حسن اخلاق و مکارم همه از خوی تو یافت

4 هر که را بود سری در سر سودای تو شد وانکه را بود دلی گمشده در کوی نو یافت

1 گفتی از آن ماست دلت جان از آن کیست اینجا نگر که داغ که آنجا نشان کیست

2 تن خاک شد بر آن در و هرگز به کوی تو یک شب سگی نگفت که این استخوان کیست

3 باری مرا به حسرت درد نو سوخت جان کا درد بی دوای نو درمان جان کیست

4 نرسم که رفت بوس ز شادی شوی هلاک ای جان ز لب مپرس که این آستان کیست

1 چشم تو التفات به مردم نمی‌کند بر خستگان غمزه ترحم نمی‌کند

2 زلفت کشید شانه و گفتا فرو نشین بر آفتاب سایه تقدم نمی‌کند

3 اشکم ز عکس روی تو شب‌ها در تو بافت بر ماهتابه قافله ره گم نمی‌کند

4 جان محب به خنده نمی‌آید از نشاط تا زیر لب حبیب تبسم نمی‌کند

1 بی لبت در جگر تشنه لبان آب نماند بی سر زلف تو در رشنه جانه ناب نماند

2 تا شمال رخت افتاد بخاطر ما را به دو چشم نو که در دید: ما خواب نماند

3 بر سر زلف تو بگذشت شبی باد وزان گرهی باز شد و رونق مهتاب نماند

4 در چمن باد صبا بوی تو آورد ز شرم رنگ در روی گل و لاله سیراب نماند

1 آهنین‌جانی مرا کز غصه تابی می‌دهد آهن از آتش چو بیرون کرد آبی می‌دهد

2 همچنین جان‌های تشنه چون ز آتش مپرهند هر یکی را دور از کوثر شرابی می‌دهد

3 آنکه داغش می‌نهم بر سینه خود نیز حیف رحمتی باشد گرم به هم عذابی می‌دهد

4 گرچه می‌شده در دارالشفاء هر من طبیب حلقه‌ای چون می‌زنم بر در جوابی می‌دهد

1 امشب آن ماه دل افروز به مهمان که بود خط او سبزی لبهای نمکدان که بود

2 چون خضر شد ز نظر غایب و معلوم نشد که به تاریکی شب چشمه حیوان که بود

3 آن لب لعل کز او ماند دهان همه باز باز پرسید خدا را که به دندان که بود

4 سر ما بود و در او همه شب تا دم صبح تا خود او شمع سرای که و ایران که بود

1 آن بار که پیوسته به ما دل نگران بود مشغول به ما بود و ملول از دگران بود

2 از ما برمید و دگرانش بر بودند آری مگرش مصلحت وقت در آن بود

3 دیروز بر آن بود که بارم بنوازد امروز بر آن نیست که دیروز بر آن بود

4 دوشش بگرفتم که برآرم بکنارش دیدم که سرش با من دلخسته گران بود

1 ای خوش آن دم کز نو بونی با دل انگاران رسد نکهت وصل مسیحا سوی بیماران رسد

2 از ضیافت خانه درد تو دل نومید نیست هم نصیبی زآن سر خوان با جگر خواران رسد

3 کار دولت باشد آن نی سعی ما گر گاه گاه چون تو مطلوبی بسر وقت طلبکاران رسد

4 پیش رویت دیده را از گریه میدارم نگاه زحمتی بر گل نمیخواهم که از باران رسد

1 هیچ عقل خرده بین نقش دهانت در نیافت در میان ما کی روز میانت در نیافت

2 جادوی استاد چندانی که در خود باز جست چشم بندیهای چشم ناتوانت در نیافت

3 رند صاحب ذوق هی میهای رنگین تر ز لعل لذت لبهای شیرین تر ز جانت در نیافت

4 در علاج درد ما زحمت چه میبینه طبیب چون مزاج عاشقان جان فشانت در نیافت