گفتی از پیشم برو بگذر ز جان از کمال خجندی غزل 229
1. گفتی از پیشم برو بگذر ز جان گفتی و رفتی
قصه کوته تر بمیرهای ناتوان گفتی و رفت
گل از پیراهنت بوئی شنیدست از کمال خجندی غزل 230
1. گل از پیراهنت بوئی شنیدست
گریبان از برای آن دریده ست
گل به صد لطف بدید آن برو پنداشت از کمال خجندی غزل 231
1. گل به صد لطف بدید آن برو پنداشت تن است
شکل خود دید همانا چو ز آبت بدن است
گل شکفت و باز نو شد عشق ما از کمال خجندی غزل 232
1. گل شکفت و باز نو شد عشق ما بر روی دوست
شاخ گل یارب چه می ماند به رنگ و بوی دوست
گل لاف ن با رخ آن سرو قد زد از کمال خجندی غزل 233
1. گل لاف ن با رخ آن سرو قد زد است
باد صباش نیک بزن گو که به زده است
گلی چون سرو ما در هر چمن نیست از کمال خجندی غزل 234
1. گلی چون سرو ما در هر چمن نیست
و گر باشد چنین نازک بدن نیست
گنجی و نرا بیطلبیدن نتوان از کمال خجندی غزل 235
1. گنجی و نرا بیطلبیدن نتوان یافت
راحت ز تو بی رنج کشیدن نتوان یافت
گو خلق بدانید که دلدار من از کمال خجندی غزل 236
1. گو خلق بدانید که دلدار من این است
معشوق ستمکار جفاکاره من این است
لبت را هر که چون شگر مزیده از کمال خجندی غزل 237
1. لبت را هر که چون شگر مزیده است
یقین میدان که عمرش پر مزید است
اب تو نقل حیاتم به کام جان از کمال خجندی غزل 238
1. اب تو نقل حیاتم به کام جان انداخت
به خنده نمکین شور در جهان انداخت
لعل جان بخشت ز جان ناز کتراست از کمال خجندی غزل 239
1. لعل جان بخشت ز جان ناز کتراست
قدت از سرو روان ناز کتراست