دل از آن غمزه بسی شاکر و بس از کمال خجندی غزل 145
1. دل از آن غمزه بسی شاکر و بس خشنودست
کرد که به خون ریختن بنده کرم فرمودست
دل به از وصل رخت در جان تمنایی از کمال خجندی غزل 146
1. دل به از وصل رخت در جان تمنایی نیافت
دیده از دیدار تو خوشتر تماشایی نیافت
دل به یاد زلف او بر خویش پیچیدن از کمال خجندی غزل 147
1. دل به یاد زلف او بر خویش پیچیدن گرفت
شمع دیدش در میان جمع و لرزیدن گرفت
دل در طلبت حیات جان یافت از کمال خجندی غزل 148
1. دل در طلبت حیات جان یافت
جان از تو بقای جاودان یافت
دل زان نست و دیده بدینم نزاع از کمال خجندی غزل 149
1. دل زان نست و دیده بدینم نزاع نیست
اینست که آن دو پیش تو چندان متاع نیست
دل ز دستم به طلبکاری یاری از کمال خجندی غزل 150
1. دل ز دستم به طلبکاری یاری رفتست
دیر خواهد به من آمد و به کاری رفتست
دل ز زلف و خال خوبان نیره از کمال خجندی غزل 151
1. دل ز زلف و خال خوبان نیره و آشفته است
خانه را چون دوست بانو لاجرم نارفته است
دل زنده شد از بوی تو بوی تو از کمال خجندی غزل 152
1. دل زنده شد از بوی تو بوی تو مرا ساخت
خاصیت خاک سر کوی تو مرا ساخت
دل سختت به سندان سخت بارست از کمال خجندی غزل 153
1. دل سختت به سندان سخت بارست
دهانت را میان بس راز دارست
دل صفه خال تو با زلف گفت از کمال خجندی غزل 154
1. دل صفه خال تو با زلف گفت
دانه در در شب تاریک سفت
دل قبله خود خاک سر کوی تو از کمال خجندی غزل 155
1. دل قبله خود خاک سر کوی تو دانست
جان طاعت احسن هوس روی تو دانست
دردل ما بردی و رفتی نه چنین از کمال خجندی غزل 156
1. دردل ما بردی و رفتی نه چنین می بایست
نیک رفتی قدری بهتر ازین می بایست