رباعیات خیام نیشابوری

1 چون عهده نمی‌شود کسی فردا را حالی خوش دار این دل پرسودا را

2 می نوش به ماهتاب ای ماه که ماه بسیار بتابد و نیابد ما را

1 برخیز بتا بیا ز بهر دل ما حل کن به جمال خویشتن مشکل ما

2 یک کوزه شراب تا به هم نوش کنیم زآن پیش که کوزه‌ها کنند از گل ما

1 قرآن که مهین کلام خوانند آن را گهگاه نه بر دوام خوانند آن را

2 بر گرد پیاله آیتی هست مقیم کاندر همه جا مدام خوانند آن را

1 گر می نخوری طعنه مزن مستان را بنیاد مکن تو حیله و دستان را

2 تو غره بدان مشو که می می‌نخوری صد لقمه خوری که می غلام است آن را

1 هر چند که رنگ و بوی زیباست مرا چون لاله رخ و چو سرو بالاست مرا

2 معلوم نشد که در طربخانۀ خاک نقاش ازل بهر چه آراست مرا

1 ماییم و می و مطرب و این کنج خراب جان و دل و جام و جامه پر درد شراب

2 فارغ ز امید رحمت و بیم عذاب آزاد ز خاک و باد و از آتش و آب

1 آن قصر که جمشید در او جام گرفت آهو بچه کرد و روبه آرام گرفت

2 بهرام که گور می‌گرفتی همه عمر دیدی که چگونه گور بهرام گرفت

1 ابر آمد و باز بر سر سبزه گریست بی بادهٔ گلرنگ نمی‌باید زیست

2 این سبزه که امروز تماشاگه ماست تا سبزهٔ خاک ما تماشاگه کیست

1 اکنون که گل سعادتت پربار است دست تو ز جام می چرا بیکار است

2 می خور که زمانه دشمنی غدار است دریافتن روز چنین دشوار است

1 امروز تو را دسترس فردا نیست واندیشهٔ فردات به جز سودا نیست

2 ضایع مکن این دم ار دلت شیدا نیست کاین باقی عمر را بها پیدا نیست