برخیز بتا بیا ز بهر دل از خیام نیشابوری رباعی 1

1 آن قصر که بر چرخ همی‌زد پهلو، بر درگهِ او شهان نهادندی رو،

2 دیدیم که بر کنگره‌اش فاخته‌ای بنشسته همی‌گفت که: «کوکو، کوکو؟»

1 ساقی گل و سبزه بس طربناک شده‌ست دریاب که هفته دگر خاک شده‌ست

2 می نوش و گلی بچین که تا درنگری گل خاک شده‌ست و سبزه خاشاک شده‌ست

1 عمرت تا کی به خودپرستی گذرد یا در پی نیستی و هستی گذرد

2 می نوش که عمری که اجل در پی اوست آن به که به خواب یا به مستی گذرد

1 هر راز که اندر دل دانا باشد باید که نهفته‌تر ز عنقا باشد

2 کاندر صدف از نهفتگی گردد در آن قطره که راز دل دریا باشد

1 دنیا دیدی و هرچه دیدی هیچ است، و آن نیز که گفتی و شنیدی هیچ است،

2 سرتاسرِ آفاق دویدی هیچ است، و آن نیز که در خانه خزیدی هیچ است.

1 تا کی غم آن خورم که دارم یا نه وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه

2 پرکن قدح باده که معلومم نیست کاین دم که فرو برم برآرم یا نه