غزلیات خالد نقشبندی

1 کیست این کز نگهی رهزن صد جان باشد هر زمان جلوه کنان بر سر میدان باشد

2 خسروانه چو پی گوی دواند گلگون سر حد کوه کنش در خم چوگان باشد

3 حور از عکس رخش دست ز حسن خود شست وای بر حال اسیری که از انسان باشد

4 این همه فتنه کز آن کاکل مشکین خیزد ابله آن است که اندر خم ایمان باشد

1 به اکسیر وحیل هر خاک راهی زر نخواهد شد همه بد اصل سنگی در بها گوهر نخواهد شد

2 سلیمانی نزیبد هر که را خاتم بود در کف و آن کو آینه می سازد اسکندر نخواهد شد

3 همه کس خویش را عاشق تواند کرد چون بلبل ولی پروانه وش جویای ترک سر نخواهد شد

4 همه گلگون سواری خسرو پرویز نتواند گفت همه زیبا رخی شیرین صفت دلبر نخواهد شد

1 جانا بیا که بی تو جهان جمله واله شد بس دل ز داغ نرگس مستت گلاله شد

2 آماده است بزم به امید مقدمت قد چنگ و اشک تار و دوچشمم پیاله شد

3 در در طفلیت تملک دلها وظیفه بود بی حجت و کنون خط سبزت قباله شد

4 بودم امید بوسه ای از لب چشم تو آن را به چاه غبغبت از وی حواله شد

1 سایه این خرگه نیلی کرا مامن بود یا در این دنیا کجا آسایش یک تن بود

2 گردش گردون هزاران خاندان باد داد نه همین بد مهری اش با تست یا با من بود

3 چشم عبرت برگشا و طاق کسری را ببین پرده دارش عنکبوت و جغد نوبت زن بود

4 شهریارانی که بر اورنگ زرین خفته اند نیک بنگر تا کجا شان منزل و مسکن بود

1 جان به استقبال جانان می‌رود تشنه سوی آب حیوان می‌رود

2 بلبل شیدا شد آزاد از قفس سوی گلگشت گلستان می‌رود

3 زین عجایب‌تر چه باشد در جهان مهر را شب‌پره مهمان می‌رود

4 تا ز کف دامان یارم شد برون خونم از مژگان به دامان می‌رود

1 مژده ای یعقوب دل کان یوسف کنعان رسید محنت بی‌انتهای هجر را پایان رسید

2 باز گردد ای جان بر لب آمده کان نازنین عیسی مریم صفت بهر علاج جان رسید

3 کوه غم بر باده ده ای دل که با باد صبا بر مشمامم بوی خاک مقدم جانان رسید

4 تلخی دوران به یک سر محو شد از دل مرو چون نسیمی بر مشامم زان گل خندان رسید

1 سوگند به خالی ز رخت گشته پدید سوگند به خطی که به گردش بدمید

2 سوگند به آن قامت چون سرو چمن کاندر هوسش عمر به پایان برسید

3 سوگند به آن فتنه که چشمش گویند و آنگاه قسم به آن هلال شب عید

4 سوگند به آن لعل لب و مایه جان هر کس که بدبدش لب حسرت بگزید

1 ای به امید وصالت تلخی هجران لذیذ آب تیغت در گلو چون قطره حیوان لذیذ

2 لذت زیبایی خال رخت از دل نرفت وه که هندو بچه مینو بود چندان لذیذ

3 گاه مژگانت رباید از کفم دل، گاه خط در گلستان رخت هم خار و هم ریحان لذیذ

4 جان من از دوریت جانم به لب نزدیک شد هوشمندان جان نپندارند بی جانان لذیذ

1 ندارد هیچ کس یاری چو یار من همایون فر خجسته طلعت و فرخ رخ و ماه و سعید اختر

2 صنوبر قامتی،آهو شکاری، کبک رفتاری سمن بوئی، قمر روئی، ملک خویی، پری پیکر

3 جبین مری، پری چهر، ستمکاری، دل آزاری شهی سرکش، بتی سر خوش، نگار آتش، مه انور

4 به طلعت خور، به سیما مه، به مو سنبل، به خط سبزه دهان غنچه، لبان پسته، زبان طوطی، سخن شکر

1 روزم از هجران شب دیجور شد بار دگر لاله سان شد دل، ز داغ لاله رخسار دگر

2 بر دل از بیداد چرخم بود چندان بار غم داغ غربت بر سر هر بار شد بار دگر

3 چنگ شد قامت ز درد دوری و از خون دل تا قدم پیوسته شد بر هر مژه تار دگر

4 چاک خواهم زد گریبان را چو گل زین غم که شد نو گل گلزار جانم زیب دستار دگر