رباعیات در دیوان اشعار خاقانی شروانی

1 از عشق لب تو بیش تیمارم نیست کالودهٔ لب‌هاست سزاوارم نیست

2 گر خود به مثل آب حیات است آن لب چون خضر بدو رسید در کارم نیست

1 گرچه صنما همدم عیسی است دمت روح القدسی چگونه خوانم صنمت

2 چون موی شدم ز بس که بردم ستمت موئی موئی که موی مویم ز غمت

1 از خوی تو خسته‌ایم و از هجرانت در دست تو عاجزیم و در دستانت

2 نوش از کف تو مزیم و از مرجانت در از لب تو چینم و از دندانت

1 ناوک زن سینه‌ها شود مژگانت افسون‌گر دردها شود مرجانت

2 چون درد بدید آن لب افسون خوانت از دست لبت گریخت در دندانت

1 تشویر بتان از رخ رخشان تو خاست تسکین روان از لب خندان تو خاست

2 هرچند دوای جان ز مرجان تو خاست درد دل من ز درد دندان تو خاست

1 تب کرد اثر در گل عنبر بارت اینک خوی تب نشسته بر گل‌زارت

2 بیمار بس است نرگس خون‌خوارت بیماری را چکار با گلنارت

1 خاقانی را گلی به چنگ افتاده است کز غالیه خالش جو سنگ افتاده است

2 زان گل دل او بنفشه رنگ افتاده است چون قافیهٔ بنفشه تنگ افتاده است

1 در بخشش حسن آن رخ و زلفی که توراست یک قسم فتادند چنان کایزد خواست

2 حسن تو بهار است و شب و روز آراست قسم شب و روز در بهار آید راست

1 چون سوی تو نامه‌ای نویسم ز نخست یا از پی قاصدی کمر بندم چست

2 باد سحری نامه رسان من و توست ای باد چه مرغی که پرت باد درست

1 نور رخ تو طلسم خورشید شکست خورشید ز شرم سایه از خلق گسست

2 رخ زرد و خجل گشت و به مغرب پیوست پیرایه سیه کرد و به ماتم بنشست