رباعیات در دیوان اشعار خاقانی شروانی

1 نونو دلم از درد کهن ایمن نیست و آن درد دلم که دیده‌ای ساکن نیست

2 می‌جویم بوی عافیت لیکن نیست آسایشم آرزوست این ممکن نیست

1 صبح شب برنائی من بوالعجب است یک نیمه ازو روز و دگر نیمه شب است

2 دارم دم سرد و ترسم از موی سپید این باد اگر برف نبارد عجب است

1 خاقانی اگر خرد سر ترا یار است سیلی مزن و مخور که ناخوش کار است

2 زیرا سر هر کز خرد افسردار است بر گردنش از زه گریبان عار است

1 ملاح که بهر ماه من مهد آراست گفتی کشتی مرا چو کشتی شد راست

2 چندان خبرم بود که او کشتی خواست در آب نشست و آتش از من برخاست

1 تندی کنی و خیره کشیت آئین است تو دیلمی و عادت دیلم این است

2 زوبینت ز نرگس سپر از نسرین است پیرایهٔ دیلم سپر و زوبین است

1 آن دل که ز دیده اشک خون راند رفت و آن جان که وجود بر تو افشاند رفت

2 تن بی‌دل و جان راه تو نتواند رفت اسبی که فکند سم کجا داند رفت

1 در پیش رخ تو ماه را تاب کجاست عشاق تو را به دیده در خواب کجاست

2 خورشید ز غیرتت چنین می‌گوید کز آتش تو بسوختم آب کجاست

1 مرغی که نوای درد راند عشق است پیکی که زبان غیب داند عشق است

2 هستی که به نیستیت خواند عشق است و آنچ از تو تو را باز رهاند عشق است

1 عشق آمد و عقل رفت و منزل بگذاشت غم رخت فرو نهاد و دل، دل برداشت

2 وصلی که در اندیشه نیارم پنداشت نقشی است که آسمان هنوزش ننگاشت

1 با یار سر انداختنم سود نداشت در کار حیل ساختنم سود نداشت

2 کژ باخته‌ام بو که نمانم یکدست هم ماندم و کژ باختنم سود نداشت