چون مرغ دلت پرید ناگه تو که‌ای؟ از خاقانی رباعی 312
1. چون مرغ دلت پرید ناگه تو که‌ای؟
چون اسب تو سم فکند در ره تو که‌ای؟
بر سر کنم از عشق تو خاک همه کوی از خاقانی رباعی 313
1. بر سر کنم از عشق تو خاک همه کوی
ای برده مرا آتش تو آب از روی
خاقانی اگر در کف همت گروی از خاقانی رباعی 314
1. خاقانی اگر در کف همت گروی
هان تا ز پی جاه، چو دونان ندوی
یک نیمه ز عمر شد به هر تیماری از خاقانی رباعی 315
1. یک نیمه ز عمر شد به هر تیماری
تا داد فلک به آخرم دلداری
نفسم جنب غرامت است ای دلجوی از خاقانی رباعی 316
1. نفسم جنب غرامت است ای دلجوی
کو تیغ که غسل‌ها توان کرد بدوی
ای یافته از فضل خدا تمکینی از خاقانی رباعی 317
1. ای یافته از فضل خدا تمکینی
گاهی که شود دچار با مسکینی
خاک ار ز رخت نور برد گه گاهی از خاقانی رباعی 318
1. خاک ار ز رخت نور برد گه گاهی
منزل به فلک برآورد چون ماهی
از کبر مدار در دل خود هوسی از خاقانی رباعی 319
1. از کبر مدار در دل خود هوسی
کز کبر به جائی نرسیده است کسی
خاقانی اگر پند حکیمان خواندی از خاقانی رباعی 320
1. خاقانی اگر پند حکیمان خواندی
پس نام زنان را به زبان چون راندی
چون مجلس عیش سازی استاد علی از خاقانی رباعی 321
1. چون مجلس عیش سازی استاد علی
جان تو و قطرهٔ می قطربلی
تا بود جوانی آتش جان افزای از خاقانی رباعی 322
1. تا بود جوانی آتش جان افزای
جان باز چو پروانه بدم شیفته رای
خاقانی اگر بسیج رفتن داری از خاقانی رباعی 323
1. خاقانی اگر بسیج رفتن داری
در ره چو پیاده هفت مسکن داری