چون مرغ دلت پرید ناگه از خاقانی شروانی رباعی 312
1. چون مرغ دلت پرید ناگه تو که‌ای؟
چون اسب تو سم فکند در ره تو که‌ای؟
بر سر کنم از عشق تو از خاقانی شروانی رباعی 313
1. بر سر کنم از عشق تو خاک همه کوی
ای برده مرا آتش تو آب از روی
خاقانی اگر در کف همت از خاقانی شروانی رباعی 314
1. خاقانی اگر در کف همت گروی
هان تا ز پی جاه، چو دونان ندوی
یک نیمه ز عمر شد به از خاقانی شروانی رباعی 315
1. یک نیمه ز عمر شد به هر تیماری
تا داد فلک به آخرم دلداری
نفسم جنب غرامت است از خاقانی شروانی رباعی 316
1. نفسم جنب غرامت است ای دلجوی
کو تیغ که غسل‌ها توان کرد بدوی
ای یافته از فضل خدا از خاقانی شروانی رباعی 317
1. ای یافته از فضل خدا تمکینی
گاهی که شود دچار با مسکینی
خاک ار ز رخت نور برد از خاقانی شروانی رباعی 318
1. خاک ار ز رخت نور برد گه گاهی
منزل به فلک برآورد چون ماهی
از کبر مدار در دل خود از خاقانی شروانی رباعی 319
1. از کبر مدار در دل خود هوسی
کز کبر به جائی نرسیده است کسی
خاقانی اگر پند حکیمان از خاقانی شروانی رباعی 320
1. خاقانی اگر پند حکیمان خواندی
پس نام زنان را به زبان چون راندی
چون مجلس عیش سازی از خاقانی شروانی رباعی 321
1. چون مجلس عیش سازی استاد علی
جان تو و قطرهٔ می قطربلی
تا بود جوانی آتش جان از خاقانی شروانی رباعی 322
1. تا بود جوانی آتش جان افزای
جان باز چو پروانه بدم شیفته رای
خاقانی اگر بسیج رفتن از خاقانی شروانی رباعی 323
1. خاقانی اگر بسیج رفتن داری
در ره چو پیاده هفت مسکن داری