خاقانی را بی‌قلم از خاقانی شروانی رباعی 300
1. خاقانی را بی‌قلم کاتب شاه
انگشت شد انگشت و قلم ز آتش آه
یاران جهان را همه از خاقانی شروانی رباعی 301
1. یاران جهان را همه از که تا مه
دیدیم به تحقیق در این دیه از ده
دیدم به ره آن مه خود از خاقانی شروانی رباعی 302
1. دیدم به ره آن مه خود و عید سپاه
بر بسته نقاب و نو چنین باشد ماه
در تیرگی حال من روشن از خاقانی شروانی رباعی 303
1. در تیرگی حال من روشن به
می دوست به هر حال و خرد دشمن به
ای از پری و ماه نکوتر از خاقانی شروانی رباعی 304
1. ای از پری و ماه نکوتر صد ره
دیوانهٔ تو پری و گمراه تو مه
دی صبح دمان چو رفت از خاقانی شروانی رباعی 305
1. دی صبح دمان چو رفت سیاره به راه
سیارهٔ اشک ریخت صد دلو آن ماه
گفتم پس از آن روز وصال از خاقانی شروانی رباعی 306
1. گفتم پس از آن روز وصال ای دلخواه
شب‌های فراقت چه دراز آمد آه
تا زلف تو بر بست به از خاقانی شروانی رباعی 307
1. تا زلف تو بر بست به رخ پیرایه
بر عارض تو فکند مشکین سایه
ای گشته دلم در غم تو از خاقانی شروانی رباعی 308
1. ای گشته دلم در غم تو صد پاره
عیش و طرب از نزد رهی آواره
ای با تو مرا دوستی از خاقانی شروانی رباعی 309
1. ای با تو مرا دوستی سی روزه
از خدمت تو وصل کنم دریوزه
تا آتش عشق را برافروخته‌ای از خاقانی شروانی رباعی 310
1. تا آتش عشق را برافروخته‌ای
همچون دل من هزار دل سوخته‌ای
خاقانی اگر به آرزو از خاقانی شروانی رباعی 311
1. خاقانی اگر به آرزو داری رای
نه دین به نوا داری و نه عقل به جای