خاقانی را ذم کنی ای دمنهٔ عصر از خاقانی رباعی 168
1. خاقانی را ذم کنی ای دمنهٔ عصر
کو شتربه است و شیر نر احمد نصر
خاقانی ازین مختصران دست بدار از خاقانی رباعی 169
1. خاقانی ازین مختصران دست بدار
در کار شگرف همتی دست برآر
ای داده تو را دست سپهر و دل دهر از خاقانی رباعی 170
1. ای داده تو را دست سپهر و دل دهر
از بخت تو را تخت و هم از دولت بهر
دانی ز چه یک نام حق آمد غفار از خاقانی رباعی 171
1. دانی ز چه یک نام حق آمد غفار
یعنی که به مجرمان عاصی رحم آر
دل کوفته‌ام چو تخمکان ز آتش قهر از خاقانی رباعی 172
1. دل کوفته‌ام چو تخمکان ز آتش قهر
لب شسته به هفت آب ز آلایش دهر
خاکی دل من به آتش آگنده مدار از خاقانی رباعی 173
1. خاکی دل من به آتش آگنده مدار
آبم مبر و چو خاکم افکنده مدار
گفتم به دل ار چو نی ببرندم سر از خاقانی رباعی 174
1. گفتم به دل ار چو نی ببرندم سر
ننشینم تا نخایم آن شکر تر
ای چرخ مهم را ز سفر باز آور از خاقانی رباعی 175
1. ای چرخ مهم را ز سفر باز آور
در ره دلش از راه ببر باز آور
ای نام تو در شهر به خوبی مشهور از خاقانی رباعی 176
1. ای نام تو در شهر به خوبی مشهور
وصل تو تمنای هزاران مهجور
هرکس که شود به مال دنیا فیروز از خاقانی رباعی 177
1. هرکس که شود به مال دنیا فیروز
در چشم کسان بزرگ باشد شب و روز
دود تو برون شود ز روزن یک روز از خاقانی رباعی 178
1. دود تو برون شود ز روزن یک روز
مرغ تو بپرد از نشیمن یک روز
ای چشم تو فتنهٔ فلک را قلوز از خاقانی رباعی 179
1. ای چشم تو فتنهٔ فلک را قلوز
هجران تو شیر شرزه را گیرد بز