گردی لبت از لبم به از خاقانی شروانی رباعی 144
1. گردی لبت از لبم به بوسی آزرد
تب دوش تن مرا بیازرد به درد
دندان من ار دوش لبت از خاقانی شروانی رباعی 145
1. دندان من ار دوش لبت رنجان کرد
تب با تن من به رنج صد چندان کرد
رخسار تو را که ماه از خاقانی شروانی رباعی 146
1. رخسار تو را که ماه و گل بنده بود
لشکر گه آن زلف سر افکنده بود
غم شحنهٔ عشق است و از خاقانی شروانی رباعی 147
1. غم شحنهٔ عشق است و بلا انگیزد
جان خواهد شحنگی و رنگ آمیزد
صد باره وجود را فرو از خاقانی شروانی رباعی 148
1. صد باره وجود را فرو ریخته‌اند
تا همچو تو صورتی برانگیخته‌اند
آهو بودی پلنگ ب دساز از خاقانی شروانی رباعی 149
1. آهو بودی پلنگ ب دساز مگرد
گرگ آشتیی بکن سر افراز مگرد
ای کشته مرا لعل تو از خاقانی شروانی رباعی 150
1. ای کشته مرا لعل تو مانند بسد
وی کشته به دندان بسد عاشق صد
خاقانی امید بر تو از خاقانی شروانی رباعی 151
1. خاقانی امید بر تو بیشی نکند
کس بر تو بگاه عهد پیشی نکند
تا چشم رهی چشم تو را از خاقانی شروانی رباعی 152
1. تا چشم رهی چشم تو را چشمک داد
از چشمهٔ چشم من دو صد چشمه گشاد
دری که شب افروزتر از خاقانی شروانی رباعی 153
1. دری که شب افروزتر از اختر بود
از گوهر آفتاب روشن‌تر بود
خاقانی را جور فلک از خاقانی شروانی رباعی 154
1. خاقانی را جور فلک یاد آید
گر مرغ دلش زین قفس آزاد آید
رخسارهٔ عاشقان مزعفر از خاقانی شروانی رباعی 155
1. رخسارهٔ عاشقان مزعفر باید
ساعت ساعت زمان زمان‌تر باید