در جهان کس نیست اندوه جهان کس مخور از خاقانی قصیده 105
1. در جهان کس نیست اندوه جهان کس مخور
کوس عزلت زن دوال رایگان کس مخور
ای پردهٔ معظم بانوی روزگار از خاقانی قصیده 106
1. ای پردهٔ معظم بانوی روزگار
ای پیش آفتاب کرم ابر سایه‌دار
صبح ز مشرق چو کرد بیرق روز آشکار از خاقانی قصیده 107
1. صبح ز مشرق چو کرد بیرق روز آشکار
خنده زد اندر هوا بیرق او برق‌وار
بهر صبوح از درم مست در آمد نگار از خاقانی قصیده 108
1. بهر صبوح از درم مست در آمد نگار
غالیه برده پگاه بر گل سوری بکار
کرد خزان تاختن بر صف خیل بهار از خاقانی قصیده 109
1. کرد خزان تاختن بر صف خیل بهار
باد وزان بر رزان گشت به دل کینه‌دار
هین که به میدان حسن رخش درافکند یار از خاقانی قصیده 110
1. هین که به میدان حسن رخش درافکند یار
بیش بهاتر ز جان نعل بهایی بیار
دست صبا برفروخت مشعلهٔ نوبهار از خاقانی قصیده 111
1. دست صبا برفروخت مشعلهٔ نوبهار
مشعله داری گرفت کوکبهٔ شاخ سار
الصبوح الصبوح کامد کار از خاقانی قصیده 112
1. الصبوح الصبوح کامد کار
النثار النثار کامد یار
دیده بانان این کبود حصار از خاقانی قصیده 113
1. دیده بانان این کبود حصار
روز کورند یا اولی‌الابصار
بخ بخ ای بخت و خه خه ای دل دار از خاقانی قصیده 114
1. بخ بخ ای بخت و خه خه ای دل دار
هم وفادار و هم جفا بردار
کو دلی کانده کسارم بود و بس از خاقانی قصیده 115
1. کو دلی کانده کسارم بود و بس
از جهان زو بوده‌ام خشنود و بس
صدری که قدر کان شکند گوهر سخاش از خاقانی قصیده 116
1. صدری که قدر کان شکند گوهر سخاش
بحری که نزل جان فکند پیکر سخاش