در جهان کس نیست اندوه از خاقانی شروانی قصیده 105
1. در جهان کس نیست اندوه جهان کس مخور
کوس عزلت زن دوال رایگان کس مخور
ای پردهٔ معظم بانوی از خاقانی شروانی قصیده 106
1. ای پردهٔ معظم بانوی روزگار
ای پیش آفتاب کرم ابر سایه‌دار
صبح ز مشرق چو کرد بیرق از خاقانی شروانی قصیده 107
1. صبح ز مشرق چو کرد بیرق روز آشکار
خنده زد اندر هوا بیرق او برق‌وار
بهر صبوح از درم مست از خاقانی شروانی قصیده 108
1. بهر صبوح از درم مست در آمد نگار
غالیه برده پگاه بر گل سوری بکار
کرد خزان تاختن بر از خاقانی شروانی قصیده 109
1. کرد خزان تاختن بر صف خیل بهار
باد وزان بر رزان گشت به دل کینه‌دار
هین که به میدان حسن از خاقانی شروانی قصیده 110
1. هین که به میدان حسن رخش درافکند یار
بیش بهاتر ز جان نعل بهایی بیار
دست صبا برفروخت مشعلهٔ از خاقانی شروانی قصیده 111
1. دست صبا برفروخت مشعلهٔ نوبهار
مشعله داری گرفت کوکبهٔ شاخ سار
الصبوح الصبوح کامد از خاقانی شروانی قصیده 112
1. الصبوح الصبوح کامد کار
النثار النثار کامد یار
دیده بانان این کبود از خاقانی شروانی قصیده 113
1. دیده بانان این کبود حصار
روز کورند یا اولی‌الابصار
بخ بخ ای بخت و خه خه از خاقانی شروانی قصیده 114
1. بخ بخ ای بخت و خه خه ای دل دار
هم وفادار و هم جفا بردار
کو دلی کانده کسارم از خاقانی شروانی قصیده 115
1. کو دلی کانده کسارم بود و بس
از جهان زو بوده‌ام خشنود و بس
صدری که قدر کان شکند از خاقانی شروانی قصیده 116
1. صدری که قدر کان شکند گوهر سخاش
بحری که نزل جان فکند پیکر سخاش