قطعات کمال‌الدین اسماعیل

1 خواجۀ خواجگان خطیر الرّین کز کفت بحر بی خطر گردد

2 نام پاک ترا چو بنگارند دهن کلک پر شکر گردد

3 هر زمانی ز رشک بحر کفت دامن آفتاب تر گردد

4 دم نیارد زدن نسیم صبا گر ز لطف تو با خبر گردد

1 بزگوارا هر چند طبع من در نظر به رتبتیست که افلاک زیر پایة اوست

2 ز روزگار به حالیست هر چه رسواتر و گر چه پردة نام نکو وقایة اوست

3 من این چنین و خداوند جاه و مال شده کسی که دزدی اشعار بنده مایة اوست

4 همای سایه فکن این چنین بود که منم خود استخوان خورد و ملک زیر سایة اوست

1 هر آن سعادت کاندر ضمیر افلاکست نثار حضرت عالیّ مجد دینی باد

2 بزرگ و سرور و مخدوم و منعم و سیّد که هم کریم نهادست و هم کریم نژاد

3 زنور نسبت او نقش مهر برخواند بروز ابر و شب تیره کور مادر زاد

4 دعا و خدمت خادم قبول فرماید گهی ز جستن برق و گهی ز جستن باد

1 گرچه در عقل ناپسندیده ست هجو کان روی در طمع دارد

2 هجو آنکس ز واجبات بود کو حق من به من بنگذارد

3 غم آزار انکسی بخورم که مرا بی سبب بیازارد

1 اینت سردی که این زمستان کرد که همه کاره ما پریشان کرد

2 تاختن کرد لشکر بهمن خانه بر خلق همچو زندان کرد

3 آب را تخته بند کرد به جوی شاخ را از لباس عریان کرد

4 باد سرد از بخارهای نفس چاه یخدان چه ز نخدان کرد

1 سپهر قدرا! شوق رهی بخدمت تو چو لطف شامل تو از قیاس بیرو نست

2 ز دست هجر تو هر شب فغان سینة من چو پای همّت تو بر فراز گردونست

3 گذشت در نظرم عکس نوک خامة تو از ین سبب مژه ام بر زر درّ مکنونست

4 بسی معالجت شوق کرده ام هر بار و لیک هرگز از این سان نبود کاکنونست

1 ای کریمی که گاه فیض نوال رشح کلکت معلّم ابرست

2 از عطای تو نیمه یی برسید وان دگر نیمه هم بران کبرست

3 همچو ایمان برات انعامت نیمه یی شکر و نیمه یی صبرست

4 اینچنین منکرست که این وجه است من بدیدم علاج آن جبرست

1 کریم طبع سخی دل کسی بود کانعام به دست خویش کند گاه و گاه بفرستد

2 اگر به شهر بود خود عطای او نقدست وگرنه نباشد از آن جایگاه بفرستد

3 چو آفتاب که چون حاضرست نور دهد چو گشت غایب، بر دست ماه بفرستد

4 توقعّست کز آنجا که دلنوازی تست رسوم خادم داعی بگاه بفرستد

1 سرفرازا خدای عزّ وجل بتو اقبال بی تناهی داد

2 این چنین دولت اکتسابی نیست که ترا قدرت الهی داد

3 عصمت خون و مال خلق تویی همه عالم برین گواهی داد

4 بخدایی که فیض انعامش جان و روزی مرغ و ماهی داد

1 در نگر در صدر دیوان و ببین خواجگان نو که صف پیوسته اند

2 سر بسر بازاریان مختلف جمع گشته جمله در یک رسته اند

3 دست خلقی تا قلم بگشاده اند چون در دکّان خود در بسته اند

4 نیک سر تیزند در راه ستم گر چه در راه کرم آهسته اند