قطعات کمال‌الدین اسماعیل

1 نیک درخط شده ام از قلمت که مرا قصد بجان می دارد

2 عثرات من غمگین از بر همه چون آب روان می دارد

3 همه در روی رهی می گوید هر چه طبع تو نهان می دارد

4 با همه سر سبکی کوراهست سر بر این خسته گران می دارد

1 به عمرهای چنین تیز تاز زود گذر فراقهای چنین دیر یاز در نخورد

2 اگر به قرصۀ خورشید برکشد آنها که در فراق تو بر جان ما همی گذرد

3 دهان مشرق ازو نام بر زبان نارد گلوی مغرب از او لقمه یی فرو نبرد

1 نظم و نثر سخن برابر نیست گر چه هر یک چو دّر مکنونست

2 سخن نثر اگر چه بس نغزست کار منظوم خود دگر گونست

3 آن نبینی که آهن بی قدر همبر زر بود چو موزونست

1 خواجه وقت ستدن سخت پیست بگه دادن اگر سست رگست

2 گر به چشمست به صورت لیکن نجس العین به معنی چو سگست

1 ای ز ظلم تو همچو لاله ستان گشته از خون تو جهانی سرخ

2 شکل تو در قبای سرخ چنانک بر در اگنده جامه دانی سرخ

3 یا چو در جامه کشته و مرده کرده آماس ترکمانی سرخ

4 در لحاف تو هر شبی خسبند قحبه یی زرد و قلتبانی سرخ

1 دوش خر بنده کرد پیشم یاد کاسبک خواجه زندگی بتو داد

2 نیک دلتنگ گشتم از خبرش که جوان بود و زیرک و استاد

3 گر چه غمگین شدم ز واقعه اش گشتم الحق ازین یکی دلشاد

4 که شنیدم که او به وقت وفات به وصیّت لب و دهان بگشاد

1 ای آنکه خاک پای ترا روشنان چرخ دایم بمیل شعشعه چون توتیا برند

2 آنجا که جفت ساز سرخامه ات بود لحنی بود تمام که نام نوا برند

3 افهام را بساحل ادراک راه نیست دربحر شعرت ارچه بسی آشنا برند

4 ارباب دل چو غنچه بنزدیک نظم تو پیراهن آورند وز حالت قبا برند

1 مژده ای دل که کار دیگر شد و انچه می خواستی میسّر شد

2 یار از راه جور برگردید مشفق و مهربان و چاکر شد

3 کار اگر بسته بد گشایش یافت عیش اگر زهر بود شکّر شد

4 دل که چون لفظ او مقیّد بود هم بسعی خطش محرّر شد

1 خدایگان شریعت امام روی زمین که شمع رای تو از آسمان لگن خواهد

2 اگر چه زحمت بسیار می دهم همه وقت زبان حال بهر حال عذر من خواهد

3 چه کم طمع بود آن شاعری که از ممدوح بهای جبّه و دستار خویشتن خواهد

1 محقّق است که چیزی که آن رسد بکمال بود هر آینه آن چیز را نهیب زوال

2 اگر بنوبت من ختم شد سخن چه عجب رسیده است در ایّام من سخن بکمال