قصاید کمال‌الدین اسماعیل

1 هر که در...هلد بغا باشد ور مزکّی شهر ما باشد

2 وانکه مفسد بود ریم ریشش ورچه او را لقب ضیا باشد

3 بر مزکّی چه اعتماد بود که ربا خوار و خر بغا باشد

4 چون سر محبره ز عشق قلم منفذ ...ش بر هوا باشد

1 خدایگان بزرگان و مقتدای کرام که صیت عدل تو معمار ربع مسکون شد

2 کمال قدر ترا پایه آنچنان عالیست که اوج قبّۀ چرخش چو صحن هامون شد

3 هزار بار فزون دیده ام که همّت تو بنردبان معالی بر اوج گردون شد

4 زمانه از پی تعویذ بست بر بازو هر آن قصیده که در مدحت تو موزون شد

1 تادلم درخم آن زلف پریشان باشد چه عجب کارمن اربی سروسامان باشد

2 قدرآن زلف پریشان تومن دانم وبس کین کسی داندکونیز ریشان باشد

3 لعل توچون سردندان کندازخنده سپید گوهرش حلقه بگوش ازبن دندان باشد

4 جزکه برخوان نکویی تود رروی زمین من ندیدم شکرستان که نمکدان باشد

1 از این بشارت خرْم که ناگهان آمد هزار جان غمی گشته شادمان آمد

2 گمان بری که سوی جان خستگان فراق صبا بمژدۀ جانان ز گلستان آمد

3 که افتاب شریعت بطالع مسعود باوج برج سعادت ز ناگهان آمد

4 خدایگان افاضل که موکب او را ظفر جنیبه کش و فتح هم عنان آمد

1 زهی ستوده خصالی که از صدور کرام جز از تو در همه آفاق یادگار نماند

2 کدام زر که ز جور تو سنگسار نشد؟ کدام دل که ز لطف تو شرمسار نماند؟

3 نگاه می کنم اندر سرای ضرب وجود بجز که نقد وفای تو بر عیار نماند

4 برون ز حزم تو کو برثبات مجبولست کسی بعهد درین عهد استوار نماند

1 اس سرافراز که هر جای که صاحب نظریست خاک پایت را از دیده و دل چاکر شد

2 آفتابست که عالی نظر آمد، بنگر که چه از حرص زمین بوس تو مستشهر شد

3 هرکه چون نرگس صاحب نظرست از سر ذوق چون گل از آرزوی دیدن تو صد پر شد

4 سخن از مدحت تو زیور جان و تن گشت نظر از دانش تو مدرک خیر و شر شد

1 فراق روی تو ما را بروی آن آورد که در چمن بسر لاله مهرگان آورد

2 بچین زلف تو چشمم زطراه دریابار ببوی سود سفر کرد و بس زیان آورد

3 غم تو کرد جهان را چو چشمۀ سوزن پس اندر او ز تنم تار ریسمان آورد

4 بنفشه دامن سوسن گرفت در گلزار عذار تو زنخی سخت خوش بران آورد

1 بحکمتی که خدای جهان مقدّرکرد ملک مظفّردین رابحق مظفّرکرد

2 زتاب خاطراعلی چراغ فضل افروخت زنور دانش اوچشم جان منوّرکرد

3 زخامۀ توکلیددرمعانی ساخت زگرد موکب تو توتیای اغبرکرد

4 چو داد رایت احسان بدست همّت تو همه ممالک دلها ترا مسخّرکرد

1 سپاهان رابهریک چنددولتها جوان گردد هوایش عنبر افشاند،زمینش گلستان گردد

2 زخارستان اندوهش گل عشرت ببار آید درودیوارش از شادی بهشت جاودان گردد

3 هواهایی ز دلگیری چورای دشمنان تیره زناگاهان خوش ودلکش چوروی دوستان گردد

4 روان رفته بازآید،زبان بسته بگشاید همه دلها بیاساید،همه جان شادمان گردد

1 تویی که همّت تو از کرم جدا نبود چنانکه چشمۀ خورشید بی ضیا نبود

2 گمان مبر که بود رای پیرپا برجای اگر زکلک تو در دست وی عصا نبود

3 چو مطرح افتد دست شریعت اندر پای اگر زمسند تو پشتی قضا نبود

4 شگفت مانده ام الحق ز ابر نر دامن که لاف جود زند وز توش حیا نبود