تویی که همّت از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 71
1. تویی که همّت تو از کرم جدا نبود
چنانکه چشمۀ خورشید بی ضیا نبود
فروغ روی شریعت از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 72
1. فروغ روی شریعت تویی که همواره
سواد مسند تو پشت ملّت و دین بود
سروری که سرو از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 73
1. سروری که سرو امانی بباغ فضل
از چشمه سار لطف تو سیراب می رود
هرکه او قوّت از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 74
1. هرکه او قوّت سخن خواهد بود
از در خسرو ز من خواهد
خدایکان صدور از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 75
1. خدایکان صدور جهان که گاه جدل
زبان تیغ ز تیغ زبانت امان خواهد
مرا ز خواب برانگیخت از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 76
1. مرا ز خواب برانگیخت دوش وقت سحر
نسیم باد صبا چون زگلستان بوزید
بزرگوارا! صدرا از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 77
1. بزرگوارا! صدرا ! مرا چنان باید
که خاک پای تو بر اوج چرخ بفزاید
خطی زاری بسی از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 78
1. خطی زاری بسی ناخوشتر از ریش
که الحق جز ستردن را نشاید
چگونه در چمن از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 79
1. چگونه در چمن خوشدلی کنم پرواز
که مرغ عیش مرا روزگار پر ببرید
این خرّمی نگرکه از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 80
1. این خرّمی نگرکه مرا ناگهان رسید
وین مملکت نگرکه بمن رایگان رسید
مملکت رازنوی از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 81
1. مملکت رازنوی داد شکوهی دیگر
شاه جمشیدصفت،خسرو افریدون فر