ای خسروی که آتش از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 47
1. ای خسروی که آتش تیغ تو روز کن
در قلب چرخ زهرۀ مرّیخ آب کرد
بحکمتی که خدای از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 48
1. بحکمتی که خدای جهان مقدّرکرد
ملک مظفّردین رابحق مظفّرکرد
بر هر زمین که از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 49
1. بر هر زمین که مردم چشمم گذار کرد
آنرا ز آرزوی رخت لاله زار کرد
فراق روی تو ما از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 50
1. فراق روی تو ما را بروی آن آورد
که در چمن بسر لاله مهرگان آورد
خواجه از کبر از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 51
1. خواجه از کبر آن پلنگ آمد
که همی با وجود بستیزد
هر که در...هلد از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 52
1. هر که در...هلد بغا باشد
ور مزکّی شهر ما باشد
اگر چه صدر فخرالدّین از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 53
1. اگر چه صدر فخرالدّین کریمست
که کمتر بخششش صد گنج باشد
تادلم درخم آن از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 54
1. تادلم درخم آن زلف پریشان باشد
چه عجب کارمن اربی سروسامان باشد
اس سرافراز که از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 55
1. اس سرافراز که هر جای که صاحب نظریست
خاک پایت را از دیده و دل چاکر شد
خدایگان بزرگان از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 56
1. خدایگان بزرگان و مقتدای کرام
که صیت عدل تو معمار ربع مسکون شد
از این بشارت از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 57
1. از این بشارت خرْم که ناگهان آمد
هزار جان غمی گشته شادمان آمد
دلا گرمی کنی از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 58
1. دلا گرمی کنی شادی، چه داری ؟ گاه آن آمد
زمان خوشدلی دریاب که اکنون آن زمان آمد