ای خسروی که آتش تیغ تو روز کن از کمالالدین قصیده 47
1. ای خسروی که آتش تیغ تو روز کن
در قلب چرخ زهرۀ مرّیخ آب کرد
بحکمتی که خدای جهان مقدّرکرد از کمالالدین قصیده 48
1. بحکمتی که خدای جهان مقدّرکرد
ملک مظفّردین رابحق مظفّرکرد
بر هر زمین که مردم چشمم گذار کرد از کمالالدین قصیده 49
1. بر هر زمین که مردم چشمم گذار کرد
آنرا ز آرزوی رخت لاله زار کرد
فراق روی تو ما را بروی آن آورد از کمالالدین قصیده 50
1. فراق روی تو ما را بروی آن آورد
که در چمن بسر لاله مهرگان آورد
خواجه از کبر آن پلنگ آمد از کمالالدین قصیده 51
1. خواجه از کبر آن پلنگ آمد
که همی با وجود بستیزد
هر که در...هلد بغا باشد از کمالالدین قصیده 52
1. هر که در...هلد بغا باشد
ور مزکّی شهر ما باشد
اگر چه صدر فخرالدّین کریمست از کمالالدین قصیده 53
1. اگر چه صدر فخرالدّین کریمست
که کمتر بخششش صد گنج باشد
تادلم درخم آن زلف پریشان باشد از کمالالدین قصیده 54
1. تادلم درخم آن زلف پریشان باشد
چه عجب کارمن اربی سروسامان باشد
اس سرافراز که هر جای که صاحب نظریست از کمالالدین قصیده 55
1. اس سرافراز که هر جای که صاحب نظریست
خاک پایت را از دیده و دل چاکر شد
خدایگان بزرگان و مقتدای کرام از کمالالدین قصیده 56
1. خدایگان بزرگان و مقتدای کرام
که صیت عدل تو معمار ربع مسکون شد
از این بشارت خرْم که ناگهان آمد از کمالالدین قصیده 57
1. از این بشارت خرْم که ناگهان آمد
هزار جان غمی گشته شادمان آمد
دلا گرمی کنی شادی، چه داری ؟ گاه آن آمد از کمالالدین قصیده 58
1. دلا گرمی کنی شادی، چه داری ؟ گاه آن آمد
زمان خوشدلی دریاب که اکنون آن زمان آمد