قصاید کمال‌الدین اسماعیل

1 بر هر زمین که مردم چشمم گذار کرد آنرا ز آرزوی رخت لاله زار کرد

2 از اشک من بضاعت یا قوت و لعل برد هر صبح دم که قافلۀ شام بار کرد

3 چشمم چو زنده دید مرا در فراق تو زودم بدست اشک سزا درکنار کرد

4 احوال من که بود چو قدّ تو مستقیم هجر آمد و چو زلف تواش تار و مار کرد

1 فراق روی تو ما را بروی آن آورد که در چمن بسر لاله مهرگان آورد

2 بچین زلف تو چشمم زطراه دریابار ببوی سود سفر کرد و بس زیان آورد

3 غم تو کرد جهان را چو چشمۀ سوزن پس اندر او ز تنم تار ریسمان آورد

4 بنفشه دامن سوسن گرفت در گلزار عذار تو زنخی سخت خوش بران آورد

1 خواجه از کبر آن پلنگ آمد که همی با وجود بستیزد

2 راتق وفاتقش یکی موشست کز پلیدیش سگ بپرهیزد

3 هر کران این بقصد زخمی زد حالی آن دگر برو میزد

4 هر کجا موش گشت جفت پلنگ ابله آنکس بود که نگریزد

1 هر که در...هلد بغا باشد ور مزکّی شهر ما باشد

2 وانکه مفسد بود ریم ریشش ورچه او را لقب ضیا باشد

3 بر مزکّی چه اعتماد بود که ربا خوار و خر بغا باشد

4 چون سر محبره ز عشق قلم منفذ ...ش بر هوا باشد

1 اگر چه صدر فخرالدّین کریمست که کمتر بخششش صد گنج باشد

2 ولیکن تا بنزد او رسیدن ز دربانش مرا صد رنج باشد

3 بجز در شهر ری جایی ندیدم کریمی را که در بان پنج باشد

1 تادلم درخم آن زلف پریشان باشد چه عجب کارمن اربی سروسامان باشد

2 قدرآن زلف پریشان تومن دانم وبس کین کسی داندکونیز ریشان باشد

3 لعل توچون سردندان کندازخنده سپید گوهرش حلقه بگوش ازبن دندان باشد

4 جزکه برخوان نکویی تود رروی زمین من ندیدم شکرستان که نمکدان باشد

1 اس سرافراز که هر جای که صاحب نظریست خاک پایت را از دیده و دل چاکر شد

2 آفتابست که عالی نظر آمد، بنگر که چه از حرص زمین بوس تو مستشهر شد

3 هرکه چون نرگس صاحب نظرست از سر ذوق چون گل از آرزوی دیدن تو صد پر شد

4 سخن از مدحت تو زیور جان و تن گشت نظر از دانش تو مدرک خیر و شر شد

1 خدایگان بزرگان و مقتدای کرام که صیت عدل تو معمار ربع مسکون شد

2 کمال قدر ترا پایه آنچنان عالیست که اوج قبّۀ چرخش چو صحن هامون شد

3 هزار بار فزون دیده ام که همّت تو بنردبان معالی بر اوج گردون شد

4 زمانه از پی تعویذ بست بر بازو هر آن قصیده که در مدحت تو موزون شد

1 از این بشارت خرْم که ناگهان آمد هزار جان غمی گشته شادمان آمد

2 گمان بری که سوی جان خستگان فراق صبا بمژدۀ جانان ز گلستان آمد

3 که افتاب شریعت بطالع مسعود باوج برج سعادت ز ناگهان آمد

4 خدایگان افاضل که موکب او را ظفر جنیبه کش و فتح هم عنان آمد

1 دلا گرمی کنی شادی، چه داری ؟ گاه آن آمد زمان خوشدلی دریاب که اکنون آن زمان آمد

2 چو غنچه گر دلی داری قدم از خویش بیرون نه که از سودای دلتنگی چنین بیرون توان آمد

3 گذشت آن روز ناکامی که از بس شورش و فتنه سر از سودا شد آسیمه ، دل از تنگی بجان آمد

4 دل از اندوه تو بر تو ، چو غنچه رخ بخون شسته تن اندر خون دل غرقه ، بسان ناردان آمد