ایا شهی که ضمیرت از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 59
1. ایا شهی که ضمیرت بچشم گوشۀ فکر
رموز غیب ز لوح ازل فروخواند
زهی ستوده خصالی از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 60
1. زهی ستوده خصالی که از صدور کرام
جز از تو در همه آفاق یادگار نماند
ای که از درّ درج از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 61
1. ای که از درّ درج مدحت تو
عقد بر گردن جهان بستند
همرمان نازنیم از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 62
1. همرمان نازنیم از سفر باز آمدند
بد گمانم تا چرا بی آن پسر باز آمدند
ای صاحبی که دامن از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 63
1. ای صاحبی که دامن جان پرگهر کند
اندیشه چون زبان بثنای تو تر کند
ای بزرگی که دست از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 64
1. ای بزرگی که دست تریبتت
پای اقبال استوار کند
اساس قصر ازین از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 65
1. اساس قصر ازین خوبتر توان افکند
که دست همّت این صدر کامران افکند
تیزی که مغز چرخ از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 66
1. تیزی که مغز چرخ ز بانگش فغان کند
تیزی که روزگار بدو امتحان کند
اسبی دارم که از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 67
1. اسبی دارم که هرگز ایزد
قانع ترازو نیافریند
سرورا همّت تو از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 68
1. سرورا همّت تو برتر از آنست که عقل
گرد انکامۀ نه شعبده بازش بیند
خورشید چرخ شرع از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 69
1. خورشید چرخ شرع که نور چراغ فضل
الّا ز شمع خاطر تو مقتبس نبود
امروز هر نثار از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 70
1. امروز هر نثار که کمتر زجان بود
نه در خور جلالت این آستان بود