رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 ای حکم ترا نهاده سرها گردن در جنبر طاعتت فلک را گردن

2 این طرفه که دریای کفت را از تیغ آبیست بداندیش ترا تا گردن

1 لعل لب او که درج گوهر باشد در وی چو زبان نهی نه در خور باشد

2 گر خرد نیامد لب او عیبی نیست یا قوت بزرگ قیمتی تر باشد

1 هرگز بکسی... ل این دل تنگ وز خوی بدت نه صلح پیداست نه جنگ

2 خواهم که شبی زلف تو و گردن من پیچیده بود چو پرده بر دستۀ چنگ

1 چون خواب نیاییم بدین چشم درون وز دل نشوی دمی چو اندیشه برون

2 زین چشم چه آید بجز از قطرۀ آب؟ زین دل چه گشاید بجز از چشمۀ خون؟

1 بس جور که من ز دست جانان بردم بس دست که از غصّه بدندان بردم

2 بس غصّه که آشکار و پنهان بردم تا عمر عزیز را بپایان بردم

1 عشق تو مرا جان و روان می‌بخشد اندوه توام شادی جان می‌بخشد

2 بخشنده بود مست، از آن خسته‌دلم تا مست تو شد هردو جهان می‌بخشد

1 با غنچه صبا چو دست اندر کش کرد بشکفت ز شرم و چهره چون آتش کرد

2 دانست که نورسیده و ساده دلست او را بدوسه قراضه زر دلخوش کرد

1 از بهر دمی که با تو بر کار کنم چون نای همیشه نالۀ زار کنم

2 یک لحظه گر از کنار تو دور افتم چون چنگ تو روی سوی دیوار کنم

1 هر سال شکوفه سیم چندان بارد کاندر همه کیسه یک درم نگذارد

2 گل زر ز برای آن همی گرد آرد کو پیرهنی دریده عمری دارد

1 برخیز و مخور غم جهان گذران بنشین و جهان بشادمانی گذران

2 در طبع جهان اگر وفایی بودی نوبت بتو خود نیامدی ازدگران