رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 ای دل بنشین طریق کاری اندیش ضایع مکن این عمر گرامی زین بیش

2 هرگز نزید بآرزوی دل خویش آنرا که اجل ز پس بود عمر ز پیش

1 ای من ز تواندوخته صد خرمن غم بر راه تو دل نشسته بر روزن غم

2 بی من تو کشان دامن شادی در پای من بی تو کشیده پای در دامن غم

1 خصم تو که هست تیغ گلگون ز قفاش تیغ تو زبان کشید بیرون ز قفاش

2 در گردن خود گرفت خون خوداز آن هر کجا که رود همی رود خون ز قفاش

1 شاید که دلم میل بسوی تو کند زیبد که همیشه آرزوی تو کند

2 پروانه چو در فروغ رویت نگردد بگذارد شمع و قصد روی تو کند

1 ای بر دل من خشم تو چون ناز تو خوش چون موسم گل وقت من از ساز تو خوش

2 چون چنگ خود امشب ار بسازی با ما ما نیز برآییم چو آواز تو خوش

1 هرچند فضول عیش کم می باید چیزی ز برای دفع غم می باید

2 گرچه امل دراز ما بیهده ییست از بهر خوشیّ عمر هم می باید

1 پیش از توغم در نهان من بود سودای تو مغز استخوان من بود

2 در وقت گشایش زبان نام تو بود اوّل سخنی که در زبان من بود

1 یارب که چگونه خفت دوش اندر خاک وان سیمین وی چگونه بپذیرد خاک (؟)

2 .....خدایا گنهش چون رفت بیک بارگهی اندر خاک (؟)

1 هرگونه زراه صدق گویند شود مجموع بقول او پراگنده شود

2 هر لفظ که نیست جان معنی با او دشوار دل مرده بدو زنده شود

1 گل چو ز صبا حدیث رویت بشنود لبخند یی از سر رعونت بنمود

2 تا لاجرمش صبا چنان زد بر روی کش گشت همه لب و دهن خون آلود