رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 نالیدن بلبل ار چه موزون باشد از نالۀ او مرا جگر خون باشد

2 گل در بر بلبل این چنین می نالد تو دور ز من نالۀ من چون باشد

1 در خون جگر شدم نهان چون ساغر بر بسته بقصد خود میان چون ساغر

2 در روی کسی که می خورد خون دلم می خندم ازمیان جان چون ساغر

1 شاید گر از آن روی نکو نشکیبم یا زان سر زلف مشک بو نشکیبم

2 ناسازتر از غمش حریفی نبود روزی که نبینمش ازو نشکیبم

1 با روی تو شمع را کجا بنشانم؟ با قامت تو سرو چرا بنشانم؟

2 برخیز ورخ و قامت خویشم بنمای تا من گل و سرو و شمع را بنشانم

1 تا لعل لبت چو غنچه در خنده فزود خون جگرم چو لاله بر رخ بالود

2 دارم چو گل دو رنک در فرقت تو رخساره زر اندود و درون خون آلود

1 از حال من سوخته خر من بررس شرح غم هجر خواهی از من بررس

2 گر درد دل منت ز من باور نیست ای دوست روا بود، ز دشمن بررس

1 وقتست که گلها بنیایند و روند وز شرم رخت قفا نماید و روند

2 خوبیّ تو جاودان بمانادارنی هر سال چو گل هزار آیند و روند

1 گر تیغ سر انگشت تو صد را ببرید تا ظن نبری که آن بعمدا ببرید

2 می گوید به هر دم خرد انگشت گزان هندو بنگر چگونه دریا ببرید

1 تا کی چو حدیث در زبانت گیریم ؟ خواهیم که در میان جانت گیریم

2 روزی چو کمر بگرد تو حلقه کنیم وز بهر کنار در میانت گیریم

1 بر یاد تو جان من چو دمساز آمد چون چنگ همه رگم بآواز آمد

2 پیش سخنت حدیث گوهر کردم بنگر تو که چون بروی من باز آمد