رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 بر من چو لبت ببوسه شکّر بارد چشم تو روا بود گرش بشمارد

2 بادام شکسته ات دو مغزت از آن هر یک بدو در شمار من می آرد

1 آن ماه و شی که طعنه اندر خور زد وز تودۀ مشک بر سمن چنبر زد

2 در دارالضرب عشق ضراب غمش از چهرۀ ممن دوش بنامش زر زد

1 بی روی تو صبر ازین فزون نتوان کرد چون بتوان کرد صبر، چون نتوان کرد؟

2 با خون دلم مهر تو آمیخت چنانک بی خون دلش ز دل برون نتوان کرد

1 بر یاد قدت دل رهی ناله کند چون مرغ که بر سروسهی ناله کند

2 گویند مکن ناله و این غم که مراست بر دل نه که بر کوه نهی ناله کند

1 تا سوز تو از میان جان بنشانم بنشینم و شمع در میان بنشانم

2 زان سرو سهی ببوستان بنشانم تا آرزوی قدت بدان بنشانم

1 اقبال تو با سپهر و اختر بزند نوک قلمت بانی شکّر یزند

2 وقتست که در چمن بنام کرمت بلبل بکند خطبه و گل زر بزند

1 امروز ملالی بکمالم دارد باور نکنی که بر چه حالم دارد

2 از هر چه بر اندیشۀ مردم گذرد زان چیز وزعکس آن ملالم دارد

1 چشم ز میان تو نشان هیچ ندید بیش از کمر تو در میان هیچ ندید

2 هیچست دهان تو و در عالم لطف هر کس که ندید آن دهان هیچ ندید

1 اهل طبرستان همه چون فاخته اند کز سلّۀ بید خانه پرداخته اند

2 زان همچو شکر در آب بگداخته اند کایشان چو شکر خانه زنی ساخته اند

1 گفتی که بگو حال دل غم پیوند تا چند نهان کنی ز من؟ آخر چند؟

2 من با تو چه گویم؟ که همه راز دلم خاموشی من گفت باواز بلند