رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 آنرا که بدت زلف دلکش باید همچون بادش ز آب مفرش باید

2 وان دل که ره هوای جانان سپرد پایش چو سر شمع ز آتش باید

1 شمعم که چو غم بقصد من برخیزد صد خصم مرا ز خویشتن برخیزد

2 دل خنده زنان برآورد جان ز گلو جان رقص کنان از سر تن برخیزد

1 هر شب ز غم تو ای غمت روز افزون از نالۀ من بناله آید گردون

2 گر بر لب جیحون گذرم نیست کنون خود می گذرد بر لب چشمم جیحون

1 گر جان خواهد ز من همه جان دهمش ور عمر گرامی طلبد آن دهمش

2 چیزی که جهان بدم بخواهد ستدن آن به که بدست خود بجانان دهمش

1 در کار سخن رنج کشیدم بسیار و اکنون زسخن شدم بیک ره بیزار

2 من کار سخن راست بکردم چونگار لیکن بسخن راست نمی گردد کار

1 آن غنچه نگر چو من گرفتار بدل پیوسته لبش بمهر و انکار بدل

2 آورده فراهم رخ و برخود پیچان زانست که هر دم رسدش خاربدل

1 یاد تو کند کسی که خامش باشد مست تو بود کسی که باهش باشد

2 آنجا که برد غمزۀ تو دست بتیغ جان آن ببرد که خویشتن کش باشد

1 اکنون که ز خوشدلی در ایّام نماند یک همدم پخته جزمی خام نماند

2 دست طرب از ساغر می باز مگیر امروز که دستگیر جز جام نماند

1 آن ماه که چرخ بر رخش مهر آرد نقاش ازل مثل رخش ننگارد

2 دی گفت زقامتم خجل گردد سرو ای سرو ، مگو هیچ ، که قدش دارد؟

1 در زرم چوکس تو بآواز آمد نصرت با او. بطبع دمساز آمد

2 تیغ تو بقطع و فصل کار دشمن هر کجا که برفت سرخ رو باز آمد