ای دیده ندیده چون تو دلخواهی خوش از کمال‌الدین رباعی 517
1. ای دیده ندیده چون تو دلخواهی خوش
با بندۀ خود در آی گه گاهی خوش
ای مونس جان ، لطف توام مرهم ریش از کمال‌الدین رباعی 518
1. ای مونس جان ، لطف توام مرهم ریش
بس باد جفا و دوریت باز اندیش
آن سرو که نیست در جهان همتایش از کمال‌الدین رباعی 519
1. آن سرو که نیست در جهان همتایش
از قامت اوست باغ را آرایش
بیزار شدم بی تو زهر آسایش از کمال‌الدین رباعی 520
1. بیزار شدم بی تو زهر آسایش
خود چون باشد بعشق در آسایش
زین پس نکنم شکایت این دل ریش از کمال‌الدین رباعی 521
1. زین پس نکنم شکایت این دل ریش
کز دیده فتاد غصۀ من کم و بیش
ای دل بنشین طریق کاری اندیش از کمال‌الدین رباعی 522
1. ای دل بنشین طریق کاری اندیش
ضایع مکن این عمر گرامی زین بیش
بگشاد بخنده لعل جان پرور خویش از کمال‌الدین رباعی 523
1. بگشاد بخنده لعل جان پرور خویش
تا بگشادم بگریه چشم تر خویش
ای دل مطلب زدیگران مرهم خویش از کمال‌الدین رباعی 524
1. ای دل مطلب زدیگران مرهم خویش
خودباش بهر درد دلی محرم خویش
گل کرد ز باده لعل پیراهن خویش از کمال‌الدین رباعی 525
1. گل کرد ز باده لعل پیراهن خویش
بی باده و گل مدار پیرامن خویش
ای لعل تورا نهاده جان سر برخط از کمال‌الدین رباعی 526
1. ای لعل تورا نهاده جان سر برخط
روی تو کشیده بر سر ساغر خط
لعل تو کزو شکر شدست اندر خط از کمال‌الدین رباعی 527
1. لعل تو کزو شکر شدست اندر خط
دانی که چرا ز دست دست اندر خط؟
دل پیشکشت جان و تن آورد چو شمع از کمال‌الدین رباعی 528
1. دل پیشکشت جان و تن آورد چو شمع
آب از لب تو بر دهن آورد چو شمع