زلف تو که نیست از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 493
1. زلف تو که نیست در درازی همتاش
بگذشت ز حد سیاه کاری باماش
در عالم هجر از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 494
1. در عالم هجر آن بت شکر پاش
آوازۀ بی صبری من چون شد فاش
خصم تو که هست از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 495
1. خصم تو که هست تیغ گلگون ز قفاش
تیغ تو زبان کشید بیرون ز قفاش
گل را دیدم دمیده از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 496
1. گل را دیدم دمیده از کام آتش
از آب گرفته هفت اندام آتش
بلبل که پریر از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 497
1. بلبل که پریر از دل شاداش
گفتی که برفت مطربی از یادش
نرگس که صبا از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 498
1. نرگس که صبا بروی درمی جهدش
یعنی ز لطافتست که دم می دهدش
چون رنگ بدزدید از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 499
1. چون رنگ بدزدید گل از رخسارش
آویخت صبا چو خونیان بردارش
ای دیده، خیال از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 500
1. ای دیده، خیال روی چون گلنارش
برخود زدی از چشم فرو مگذارش
افتاد دلم در از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 501
1. افتاد دلم در تک و پو مگذارش
غم قصد همی کند برو مگذارش
بلبل که نبود از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 502
1. بلبل که نبود در چمن پر وازش
بی برگی شاخ کرده بد بی سازش
از غایت آنکه از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 503
1. از غایت آنکه هست بر من نازش
وزبس که کشد خوی بد از من بازش
تا دورم از آن از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 504
1. تا دورم از آن دو لعل جان آویزش
با دیدۀ من خواب نکرد آمیزش