زلف تو که نیست در درازی همتاش از کمال‌الدین رباعی 493
1. زلف تو که نیست در درازی همتاش
بگذشت ز حد سیاه کاری باماش
در عالم هجر آن بت شکر پاش از کمال‌الدین رباعی 494
1. در عالم هجر آن بت شکر پاش
آوازۀ بی صبری من چون شد فاش
خصم تو که هست تیغ گلگون ز قفاش از کمال‌الدین رباعی 495
1. خصم تو که هست تیغ گلگون ز قفاش
تیغ تو زبان کشید بیرون ز قفاش
گل را دیدم دمیده از کام آتش از کمال‌الدین رباعی 496
1. گل را دیدم دمیده از کام آتش
از آب گرفته هفت اندام آتش
بلبل که پریر از دل شاداش از کمال‌الدین رباعی 497
1. بلبل که پریر از دل شاداش
گفتی که برفت مطربی از یادش
نرگس که صبا بروی درمی جهدش از کمال‌الدین رباعی 498
1. نرگس که صبا بروی درمی جهدش
یعنی ز لطافتست که دم می دهدش
چون رنگ بدزدید گل از رخسارش از کمال‌الدین رباعی 499
1. چون رنگ بدزدید گل از رخسارش
آویخت صبا چو خونیان بردارش
ای دیده، خیال روی چون گلنارش از کمال‌الدین رباعی 500
1. ای دیده، خیال روی چون گلنارش
برخود زدی از چشم فرو مگذارش
افتاد دلم در تک و پو مگذارش از کمال‌الدین رباعی 501
1. افتاد دلم در تک و پو مگذارش
غم قصد همی کند برو مگذارش
بلبل که نبود در چمن پر وازش از کمال‌الدین رباعی 502
1. بلبل که نبود در چمن پر وازش
بی برگی شاخ کرده بد بی سازش
از غایت آنکه هست بر من نازش از کمال‌الدین رباعی 503
1. از غایت آنکه هست بر من نازش
وزبس که کشد خوی بد از من بازش
تا دورم از آن دو لعل جان آویزش از کمال‌الدین رباعی 504
1. تا دورم از آن دو لعل جان آویزش
با دیدۀ من خواب نکرد آمیزش