رباعیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 دل گر ز گداز آینه سان خواهد شد چون آب سراپای روان خواهد شد

2 مانندهٔ شمع تن دهد هر که به عشق البته که رفته رفته جان خواهد شد

1 زآن خنجر مژگان ز بدنها جان شد ز آن هندوی چشم غارت ایمان شد

2 پامال خرام گشت خون دل خلق تا کفش حنا به پای او چسبان شد

1 هر کس قدر شکستگی را داند دانسته به دل نهال غم بنشاند

2 غم بار دل خاک نشینان نشود کی سایهٔ کوه سبزه را رنجاند

1 آن ذات که ممکنات ازو یافت وجود بودست مدام و هست و هم خواهد بود

2 از بس یکتاست عکس ذاتش جز یک در آینهٔ دل شکسته ننمود

1 صاحب صورت تا بری از معنی بود چشم حقیقت سبک و رسوا بود

2 اهل معنی شکوه دیگر دارند گر آینه می داشت تهی دریا بود

1 هر کس که ملایمت به او یار بود از خست پیشگان در آزار بود

2 مانند مگس که از تمام اعضا با گوشهٔ چشم بیشتر کار بود

1 حیف از صنمی که زشت کردار بود با هر خس و خاریش سروکار بود

2 از نعمت حسنش مطلب کام مراد گندم گونی که نان بازار بود

1 با چشم تو آنرا که سروکار بود در مخمصهٔ عجب گرفتار بود

2 از یک نگهت جان به سلامت نبرد هر چند که دل داده جگردار بود

1 آن دل که ز جام عشق مسرور بود در سینه اگر بماند مجبور بود

2 تا کی در قید جسم خاکی باشد آخر تا چند زنده در گور بود

1 جویا هر کس که محرم راز بود با خامشی و سکوت دمساز بود

2 پر حرف زدن علامت بی خردی است آری ظرف تهی پر آواز بود