رباعیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 یارب چه شد آن دلبر دل سخت مرا ننواخت به وصل این دل صد لخت مرا

2 سنگ ره وصل یار شد آخر کار این خواب گرانی که بود بخت مرا

1 بی کینه دلم به سینه از فضل خداست آئینه خاطرم نه محتاج جلاست

2 از هر که غباری به دلم جای گرفت چون گرد یتیمی گهر عین صفاست

1 ای سید عالم بده انعام مرا زیبای قبای صحت اندام مرا

2 خواهم کنی ای سید کونین به لطف شیرین از شربت صفا کام مرا

1 خوب است که زخم یار کاری نبود جز لذت درد امیدواری نبود

2 شمشیر توام کرد به یک زخم شهید با دولت تیز پایداری نبود

1 لاهور که دلبریش بسی عیار است از شوخی طبع با که و مه یار است

2 گر کنچنیش دست زد خلق بود عیبش نکنی طلای دست افشار است

1 فریاد و فغان ز جور نفس بی درد نامرد بمن چه دشمنیها که نکرد

2 بر روی ز بس غبار خجلت دارم گردد چون رنگ بر رخم خیزد گرد

1 آید بوی یدالله از خاک بشر هر چند بود زجهل حالش ابتر

2 با آنکه برون آمده است از دریا بیرون نتواند آمد از آب گهر

1 وقتی گر بود همچو گوهر اشکم شد ز آتش دل کنون چون اخگر اشکم

2 زد قطره شب هجر ز بس در طلبت یک آبله گشت پای تا سر اشکم

1 خواهی دل روشن از چو مهر انور صیقل کنش از موجهٔ خوناب جگر

2 بر صاف دل اسرار خفی پنهان نیست خط از عینک جلی نماید بنظر

1 ز آغاز وجود خویشتن تا انجام هرگز نزدم در ره حق جویی گام

2 افسوس که پرکار صفت از غفلت دورم همه در لغزش پا گشت تمام