رباعیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 با چشم تو آنرا که سروکار بود در مخمصهٔ عجب گرفتار بود

2 از یک نگهت جان به سلامت نبرد هر چند که دل داده جگردار بود

1 از رنجش او دلم مشوق باشد بی طاقت و ناصبور و ناخوش باشد

2 از جوش فسردگی شود بسته چو شمع سرچشمهٔ اشکم ار ز آتش باشد

1 سرسبز شده جهان ز فیض نوروز یعنی که رسید روز عشرت اندوز

2 بنشسته امیر مؤمنان جان نبی بگرفته قرار حق به مرکز امروز

1 آن دل که ز جام عشق مسرور بود در سینه اگر بماند مجبور بود

2 تا کی در قید جسم خاکی باشد آخر تا چند زنده در گور بود

1 تا چند ز معشوق بمانی به حجاب از خویش دمی برآی یعنی ز نقاب

2 شد هستی ما حجاب ما در ره عشق خود پردهٔ خود شدیم چوم چشم حباب

1 انگار که بیش از همه شد ثروت تو افزون ز کریمان جهان همت تو

2 با عالم ریش گاو اگر می سازی از هیچ خری کم نبود دولت تو

1 عشق جانکاه را ز دستت ندهی هشدار این راه را ز دستت ندهی

2 در ناله بکوش تا نفس در قفس است سررشتهٔ آه را ز دستت ندهی

1 صاحب صورت تا بری از معنی بود چشم حقیقت سبک و رسوا بود

2 اهل معنی شکوه دیگر دارند گر آینه می داشت تهی دریا بود

1 بی نالهٔ زار کی دعا منظور است آه بی عجز از اثر بس دور است

2 با قامت خم تیر دعا سخت رساست از قوت ضعف این کمان پر زور است

1 صد شکر که خیرخواه اعدای خودم لیکن بدخواه خصم مولای خودم

2 کاری با زید و عمرو و بکرم نبود من دشمن دشمنان آقای خودم