رباعیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 جویا دیدی که آن نگار بی درد هرگز به محبت دل ما شاد نکرد

2 گرمی ز دل سخت بتان چشم مدار زنهار مکوب بیش ازین آهن سرد

1 با آنکه فتاده ام به راهش چون گرد یکبار به سهو هم مرا یاد نکرد

2 هی هی چه بلا شوخ دل آزار است او الله چه بی مروت است آن بی درد

1 فریاد و فغان ز جور نفس بی درد نامرد بمن چه دشمنیها که نکرد

2 بر روی ز بس غبار خجلت دارم گردد چون رنگ بر رخم خیزد گرد

1 هر کس به دروغ خویش را بگمارد کذب از روش کلام او می بارد

2 در عین دروغ گفتنش مکث کند ضیق النفسی چو صبح کاذب دارد

1 حرصت ای شیخ ذوق بریان دارد دندان نه و میل خوردن نان دارد

2 می جاوی نان چو آسیا در شکمت گویا فم معدهٔ تو دندان دارد

1 آن کس که به کدیه روزگارش گذرد در روسیهی لیل و نهارش گذرد

2 عار از طلب آنرا که نباشد چون ماه از کاسهٔ همسایه مدارش گذرد

1 پهلو تهی از صوفی خر باید کرد یعنی اندیشه از خطر باید کرد

2 از شیعه صوفیست سگ سنی به کز دشمن خانگی حذر باید کرد

1 دل غیر تأنی به صفایی نرسد از بیتابی به مدعایی نرسد

2 شبنم که رسد به مهر از نرم روی است از گرم روی شرر به جایی نرسد

1 از رنجش او دلم مشوق باشد بی طاقت و ناصبور و ناخوش باشد

2 از جوش فسردگی شود بسته چو شمع سرچشمهٔ اشکم ار ز آتش باشد

1 دل چند به فکر باغ و مسکن باشد آخر چو مآل کار مردن باشد

2 چون هست فنا لازمهٔ هستی تو این آمدنت دلیل رفتن باشد