رباعیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 ای آنکه دلت گشته ز امساک تو خون نبود دهنت از تو به نانی ممنون

2 تا بستاند لقمه ز دستت از حرص آید فم معده از دهانت بیرون

1 هر کس به دروغ خویش را بگمارد کذب از روش کلام او می بارد

2 در عین دروغ گفتنش مکث کند ضیق النفسی چو صبح کاذب دارد

1 غرق است به بحر جرم تا گردن من شرمنده بود دلم ز بد کردن من

2 ای کاش که هر نقش قدم چون سوزن چاهی شود از بهر فرو رفتن من

1 بدگوهری ار به نیکیت بسته کمر بیگانه از آن نکوئیش دان گوهر

2 از دیدهٔ عینک مطلب بینایی هر چند کند تقویت نور نظر

1 در ماتم شاه شهدا گریه کنید دریا دریا در این عزا گریه کنید

2 چون ابر بهار با تمام اعضا بر تشنه لبان کربلا گریه کنید

1 اسرار حقیقت همگی سر مگوست با شخص مثال خون بود در رگ و پوست

2 یعنی نجس است چون تراوید از تو تا در تو نهانست حیاتت با اوست

1 نسبت به خودت عقل و تمیزی ندهی یعنی در قیمتت پشیزی ندهی

2 فردا بازار خودفروشی است کساد امروز بهار خویش چیزی ندهی

1 گر عاقل و دیوانه و گر زاهد و مست باید همه را رخت ز دنیا بر بست

2 بر دهر مبند دل که مانند حباب آماده نیستی است هر هست که هست

1 هر کس از وضع خود گریزان گردد شاید که بری ز نور ایمان گردد

2 باشد در دیده ها بعینه زنار از دانه چو تار سبحه عریان گردد

1 در راه وصالت ای بت کج کلهم شب تا به سحر چشم تمنا به رهم

2 تا پیک صبا مژدهٔ دیدار آورد چون شعلهٔ شمع مضطرب شد نگهم