از رنجش او دلم مشوق باشد از جویای تبریزی رباعی 49
1. از رنجش او دلم مشوق باشد
بی طاقت و ناصبور و ناخوش باشد
دل چند به فکر باغ و مسکن از جویای تبریزی رباعی 50
1. دل چند به فکر باغ و مسکن باشد
آخر چو مآل کار مردن باشد
دل گر ز گداز آینه سان از جویای تبریزی رباعی 51
1. دل گر ز گداز آینه سان خواهد شد
چون آب سراپای روان خواهد شد
زآن خنجر مژگان ز بدنها از جویای تبریزی رباعی 52
1. زآن خنجر مژگان ز بدنها جان شد
ز آن هندوی چشم غارت ایمان شد
هر کس قدر شکستگی را داند از جویای تبریزی رباعی 53
1. هر کس قدر شکستگی را داند
دانسته به دل نهال غم بنشاند
آن ذات که ممکنات ازو از جویای تبریزی رباعی 54
1. آن ذات که ممکنات ازو یافت وجود
بودست مدام و هست و هم خواهد بود
صاحب صورت تا بری از معنی از جویای تبریزی رباعی 55
1. صاحب صورت تا بری از معنی بود
چشم حقیقت سبک و رسوا بود
هر کس که ملایمت به او از جویای تبریزی رباعی 56
1. هر کس که ملایمت به او یار بود
از خست پیشگان در آزار بود
حیف از صنمی که زشت کردار از جویای تبریزی رباعی 57
1. حیف از صنمی که زشت کردار بود
با هر خس و خاریش سروکار بود
با چشم تو آنرا که سروکار از جویای تبریزی رباعی 58
1. با چشم تو آنرا که سروکار بود
در مخمصهٔ عجب گرفتار بود
آن دل که ز جام عشق مسرور از جویای تبریزی رباعی 59
1. آن دل که ز جام عشق مسرور بود
در سینه اگر بماند مجبور بود
جویا هر کس که محرم راز از جویای تبریزی رباعی 60
1. جویا هر کس که محرم راز بود
با خامشی و سکوت دمساز بود