رباعیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 بی نالهٔ زار کی دعا منظور است آه بی عجز از اثر بس دور است

2 با قامت خم تیر دعا سخت رساست از قوت ضعف این کمان پر زور است

1 انسان که ز جسم طوطیی در قفس است در آمدن و رفتش الله بس است

2 از موج نفس شیشه زهم می پاشد با آنکه بنای صنعتش بر نفس است

1 داغت جتی ای شمع دلافروز خوش است مژگان توام خدنگ دلدوز خوش است

2 هست ار به گلویت اثر سوختگی رمزی است که معشوق گلوسوز خوش است

1 انسان یا ابله است یا بی باکست کاندر طلب دنیی دون چالاک است

2 منعم که چو گردباد بالد بر خویش اسباب بزرگیش خس و خاشاک است

1 ای خواجه که بسیار خوری چون تو کم است بطنت چو دهل ز پای تا سرورم است

2 در سیری از گرسنگی می نالد هر آرغ تو نالهٔ درد شکم است

1 نواب کزو رواج جود و کرم است سرهای سران پیش بزرگیش خم است

2 در سایهٔ عدلش همه را آرام است جز من که مرا دوری از آن در ستم است

1 کان کرم است و منبع احسان است سردار جوانان و سرمردان است

2 قوس فلک امروز به تأیید خدای در قبضهٔ قدرت خدائی خان است

1 هر کس به تکلفات دل باخته است خود را به عجب بلای انداخته است

2 بی ساخته از ساختگی بیزارم بی ساختگی به طبع من ساخته است

1 ای حرص ترا رهبر هر در شده است بی آرامیت بس مکرر شده است

2 یکدم بنشین که ته نشین گردد درد این آب زلال پر مکدر شده است

1 عقلت ای شیخ بر ریا افزوده است در چشم تو هر زشت نکو بنموده است

2 شیطان تو عقلیست که در سر داری بر گنبد ستار تو دیو آسوده است