رباعیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 هر کس ز نخست شد به غفلت خوگر منعش چو کنند بیش افتد به خطر

2 چندانکه زنندش سرپا راهروان خواب ره خوابیده شود سنگین تر

1 این دشت که دل چسبی هر خار به دل شد فیض رسان چو سیر گلزار به دل

2 شد گرمی و سردی هوایش همه را چون لطف و عتاب یار هموار به دل

1 هر کس قدر شکستگی را داند دانسته به دل نهال غم بنشاند

2 غم بار دل خاک نشینان نشود کی سایهٔ کوه سبزه را رنجاند

1 جویا خود را به شعر مشهور مکن بسیار ازین مقوله مذکور مکن

2 باشد نمک صحبت احباب سخن بی قاعده اش صرف مکن شور مکن

1 دل غیر تأنی به صفایی نرسد از بیتابی به مدعایی نرسد

2 شبنم که رسد به مهر از نرم روی است از گرم روی شرر به جایی نرسد

1 ایدل تا کی به گل رخان یار شوی بینم که تو هم چو دیده خونبار شوی

2 آشفتهٔ حسن بد بلایم کردی یارب به بلای بد گرفتار شوی

1 جویا هر کس که محرم راز بود با خامشی و سکوت دمساز بود

2 پر حرف زدن علامت بی خردی است آری ظرف تهی پر آواز بود

1 آن ذات که ممکنات ازو یافت وجود بودست مدام و هست و هم خواهد بود

2 از بس یکتاست عکس ذاتش جز یک در آینهٔ دل شکسته ننمود

1 کان کرم است و منبع احسان است سردار جوانان و سرمردان است

2 قوس فلک امروز به تأیید خدای در قبضهٔ قدرت خدائی خان است

1 پهلو تهی از صوفی خر باید کرد یعنی اندیشه از خطر باید کرد

2 از شیعه صوفیست سگ سنی به کز دشمن خانگی حذر باید کرد