رباعیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 کم دیدن این چشم سیاهم بگداخت آزرم تو ترک کج کلاهم بگداخت

2 چون پرتو شمع بر زمین پهن شده است از شرم رخ تو تا نگاهم بگداخت

1 گر عاقل و دیوانه و گر زاهد و مست باید همه را رخت ز دنیا بر بست

2 بر دهر مبند دل که مانند حباب آماده نیستی است هر هست که هست

1 خود را هر کس ز راستیها آراست پیش ابنای دهر خار دلهاست

2 هر سفله که پشت و روی او نیست یکی در باغ زمانه میرزای رعناست

1 شاهنشاها کف تو بحرین عطاست تقوای تو زیب سلطنت نام خداست

2 زینت بخش صلاح باشد کرمت در دست تو سبحه چون گهر در دریا است

1 بی کینه دلم به سینه از فضل خداست آئینه خاطرم نه محتاج جلاست

2 از هر که غباری به دلم جای گرفت چون گرد یتیمی گهر عین صفاست

1 دنیاداری با علم به مردن عجب است فکر خواب و خیال خوردن عجب است

2 چون هست یقینت که سفر باید کرد اندیشهٔ زاد ره نکردن عجب است

1 این سرو قد تو گلبن امید است خال سیهت مردم چشم دید است

2 ابروی تو مصرع هلال عید است رخسار تو حسن مطلع خورشید است

1 هستی نخلی است مرتضایش ثمر است بیگانه ز حق هر که ازو بی خبر است

2 گردون بی او سریست خالی از مغز مغز این سر علی والاگهر است

1 لاهور که دلبریش بسی عیار است از شوخی طبع با که و مه یار است

2 گر کنچنیش دست زد خلق بود عیبش نکنی طلای دست افشار است

1 نیرنگ ز بس زلف گرهگیر تر است دام و دانه ز خویش زنجیرتر است

2 کی سیر ز جان شود بیک زخم دلم زین آب برنده ای که شمشیر تراست