رباعیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 تخمی است غمت بدل فشاندیم او را وز آب دو دیده بردماندیم او را

2 بالید چنان که ما در او گم شده ایم بنگر کآخر کجا رساندیم او را

1 دل گر ز گداز آینه سان خواهد شد چون آب سراپای روان خواهد شد

2 مانندهٔ شمع تن دهد هر که به عشق البته که رفته رفته جان خواهد شد

1 انسان یا ابله است یا بی باکست کاندر طلب دنیی دون چالاک است

2 منعم که چو گردباد بالد بر خویش اسباب بزرگیش خس و خاشاک است

1 خود را هر کس ز راستیها آراست پیش ابنای دهر خار دلهاست

2 هر سفله که پشت و روی او نیست یکی در باغ زمانه میرزای رعناست

1 دنیاداری با علم به مردن عجب است فکر خواب و خیال خوردن عجب است

2 چون هست یقینت که سفر باید کرد اندیشهٔ زاد ره نکردن عجب است

1 افسوس ز تخم آرزو کشتهٔ عمر وز حاصل با خون دل آغشتهٔ عمر

2 صد حیف که در حسرتم اوقات گذشت گلدستهٔ داغ بستم از رشتهٔ عنر

1 جویا دیدی که آن نگار بی درد هرگز به محبت دل ما شاد نکرد

2 گرمی ز دل سخت بتان چشم مدار زنهار مکوب بیش ازین آهن سرد

1 ای زنده جهانیان ز فیض نعمت بسیار بود به خلق احسان کمت

2 باشد کشت امید ما تشنه لبان سرسبز ز یک قطرهٔ ابر کرمت

1 الله طلبیست کار اللهی را سیری نبود نعمت آگاهی را

2 کی درد طلب کم شود از شربت وصل دریا نبرد تشنگی ماهی را

1 ایدل چو زوصل یار مأیوس شدی با محنت و درد هجر مأنوس شدی

2 پا تا به سرت گشته نهان در گل داغ گلشن تن خود به رنگ طاووس شدی