غزلیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 کسی کو چون دل شیر است از جرأت نشان او را رود گر در بر شیران بود مهد امان او را

2 کند طوفان به عالم ابرو از بالای چشم او که هست از موج مژگان شور در بحر گمان او را

3 شقاوت پیشه را گمراه تر سازد دلیل حق بود غول ره سرگشتگی شک نشان او را

4 ز بس لطف بدن نام خدا از دور بنماید چو از فانوس شمع از سینه اسرار نهان او را

1 مزاج شعله بود وضوح شوخ و شنگ ترا زهم چه فرق شتاب بود و درنگ ترا

2 مباد چون عرق شرم قطره قطره چکد چنین که جوش ترقیست آب و رنگ ترا

3 دلم زقهر و عتاب تو برد لذت لطف که رنگ و بوی گل آشتی ست جنگ ترا

4 بجز مشاهدهٔ طوطی خط سبزان ز روی آینهٔ دل که برد زنگ ترا

1 ای گنج‌ها ز گوهر یاد تو سینه‌ها و ز نقد داغ عشق تو دل‌ها دفینه‌ها

2 در جستجوی ذات تو افتاده سرنگون افلاک را به لجه حیرت سفینه‌ها

3 از تندی شراب نگاه تو می‌زنند موج شکست در دل سنگ آبگینه‌ها

1 افزود عشق قدر دل دردناک را اکسیر درد کرده زر این مشت خاک را

2 از آفتاب روز جزا فیض بیخودی آسوده کرد سایه نشینان تاک را

3 مهمان نواز باش و برای خدا مکن آلودهٔ هزار گنه جان پاک را

4 عشقش چنان نهفته بماند که دست شوق در جیب صبر ریخته گلهای چاک را

1 رخی زآتش می رشک ایمن ست ترا چراغ بزم ز روی تو روشن است ترا

2 به پیچ و تاب اگر تن دهی چو جوهر تیغ همیشه پشت به دیوار آهن است ترا

3 به زور پستی فطرت فتاده ای به زمین فراز عرش وگرنه نشیمن است ترا

4 تهی ز خویش شدی گرچو کسوت فانوس فروغ شمع غباری به دامن است ترا

1 چوب قفس نخست زخس می کنیم ما پس مرغ شعله را بقفس می کنیم ما

2 صحرای دلگشای دل ماست خامشی کسب هوا ز حبس نفس می کنیم ما

3 در سینه سر عشق زخامی نهفته ایم پنهان رموز شعله به خس می کنیم ما

4 جویا حیات ما به دم مرتضی علیست روشن چراغ خود به نفس می کنیم ما

1 به پیری نشد چاره گردن کشان را که زورین کند حلقه گشتن کمان را

2 ز ترک هوابشکفان غنچهٔ دل به یک گل گلستان کن این خاکدان را

3 صفا بس که اندوخت سر تا به پایش توان دید از آن سینه راز نهان را

4 دلم محو رویی است کز جوش حیرت کند عکسش آیینه آب روان را

1 لایق نبود کینهٔ چرخ اهل صفا را معذور توان داشتن این بی سر و پا را

2 دولت نتوان یافتن از پهلوی خست هرگز نکند کس به مگس صید هما را

3 صیقل زده تردستی ابرش ز بس امروز آیینهٔ گلشن ز صفا کرد هوا را

4 از بس نبرد راه به جایی چو شبیه است فریاد دلم طاعت ارباب ریا را

1 ز زلف و کاکلت ای نازنین گره بگشا زکار عاشق زار حزین گره بگشا

2 گره شد به دلم مطلبی خداوندا تو با انامل فض خود این گره بگشا

3 زبان شکوه ببند و به داده خوشدل باش بنه به درج دهان و زجبین گره بگشا

4 به سر گرانیت افسرده خاطرم داری ز جبهه ای صنم خشمگین گره بگشا

1 چه چاره است دل سر زدیده بر زده را خدا علاج کند این جنون به سر زده را

2 مخور فریب رعونت که از پشیمانی بسی زنند به سر دست بر کمر زده را

3 مرا جدا ز تو هر شاخ گل به چشم تمیز مشابه آمده شریان نیشتر زده را

4 مدام پنجهٔ خورشید گرم زرپاشی است چه فیضها که بود بادهٔ سحر زده را