غزلیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 غمش گرم تپش گه شعله‌آسا می‌کند ما را گهی بی‌دست و پا چون موج دریا می‌کند ما را

2 چنان در پردهٔ خاموشی‌ایم از دیده‌ها پنهان که آواز شکست رنگ پیدا می‌کند ما را

3 ز هم‌پروازی عنقا نبستم طرفی از عزلت به گمنامی چو خود مشهور دنیا می‌کند ما را

4 به راه کعبهٔ شوقت فغان از دل تپیدن‌ها که مانند جرس هر لحظه رسوا می‌کند ما را

1 داغ تو بود لاله صفت زیب تن ما چون غنچه بود زخم تو جزو بدن ما

2 دور از گل رخسار تو مانند شکوفه از پنبهٔ داغ است به تن پیرهن ما

3 ما بلبل پر سوختهٔ گلشن عشقیم نشکفت گلی غیر جنون از چمن ما

4 ای مرده دلان یک نفس از ما نگریزید بوی دم عیسی شنوید از سخن ما

1 تهی کردم زاشک و آه امشب سینهٔ خود را زنقد و جنس خالی ساختم گنجینهٔ خود را

2 بیفزاید به قدر محنت و غم رتبهٔ دلها یکی صد می شود چون بشکنی آیینهٔ خود را

3 زلب بر لب نهادن کی تسلی می شوم ساقی سرت گردم دمی بر سینه ام نه سینهٔ خود را

4 مکن تکلیف صهبا ساقی ارباب مروت را چسان بیرون کنم از دل غم دیرینهٔ خود را

1 فروغ بادهٔ لعلی برافروزد چو رنگش را نقاب از پرنیان گل سزد حسن فرنگش را

2 نگاه نازپرورد تو بر کهسار اگر افتد به چشم شوخی مژگان بود رگهای سنگش را

3 مشو غافل! زبان ناز هم فمیدنی دارد هزاران آشتی باشد نهان در پرده جنگش را

4 زبس جوش لطافت در نظرها در نمی آید نقاب از بوی گل سازند حسن نیم رنگش را

1 آهم گشود تا پر پرواز در هوا شد رشک گلستان ارم سربسر هوا

2 تا شمع یاد روی تو افروخت در دلم آهم عبیر بوی گل افشاند در هوا

3 جویا بگیر می زکف گلرخان که هست خرم بهار و تازه گلستان و تر هوا

1 چسان بینم به دست غیردامان وصالش را پریرویی که پروردم به خون دل نهالش را

2 به جای اشک حسرت خون دل می بارد از چشمم زمژگان تا به چنگ آورده دامان خیالش را

3 به چشم کم مبین افتادگان عشق را هرگز که از چرخ برین برتر بود جا، پایمالش را

4 از این پیمانه، چون پیمانهٔ دل، بوی درد آید که آورد از مزار عاشقان خاک سفالش را؟

1 بزم عشق است و قدح کام نهنگ است اینجا باده خونابه صراحی دل تنگ است اینجا

2 شیشهٔ دل ز نزاکت گرهی بر باد است آمد و رفت نفس صدمهٔ سنگ است اینجا

3 چشم پرخون جگر جام می گلناری موج صهبا طپش بسمل رنگ است اینجا

4 در پس پرده غم حسن کلامم مخفی است قفل گنجینهٔ لبها دل تنگ است اینجا

1 می تپد دل بسکه در هجر گل آن رو مرا مضطرب شد استخوان چون نبض در پهلو مرا

2 حسن معنی تا نمود آیینهٔ زانو مرا شد بلند از هر سو مو نغمهٔ یاهو مرا

3 گر به قدر غم به فریاد آیم از بیداد عشق می شکافد چون جرس درد فغان پهلو مرا

4 مو بموی پیکرم آیینهٔ معنی نماست تا به دام حیرت آورد آن خم گیسو مرا

1 بس که بگذارد زشرم آن مه جبین آیینه را همچو آب از دست ریزد بر زمین آیینه را

2 پاک طینت قانع است از صاف لذتها به درد موم باشد خوبتر از انگبین آیینه را

3 در کف هر کس که باشد صفحهٔ تصویر اوست گشته از بس عکس رویش دلنشین آیینه را

4 می نماید عارضش از حلقهٔ زلف سیاه یا نشانیده است بر انگشترین آیینه را

1 ضعف کرد آگه از احوالم دلارام مرا رنگ از رخ رفتهٔ من برد پیغام مرا

2 ترسم از جوش نزاکت چون رگ گل جا کند تار پیراهن به تن شوخ گل اندام مرا

3 دام در خاکی بود هر جلوه موج مرا بگذراند بسکه غم در کلفت ایام مرا

4 همچو آن زخمی که بعد از به شدن آید بهم محو می سازد نگین از ننگ من نام مرا