بی طلب آورد مستی دوش دلدار مرا از جویای تبریزی غزل 120
1. بی طلب آورد مستی دوش دلدار مرا
آن گل خودرو چه رنگین کرد گلزار مرا
مه من چون دهد عرض صفای پیکر خود را از جویای تبریزی غزل 121
1. مه من چون دهد عرض صفای پیکر خود را
کشد صبح از خجالت بر سر خود چادر خود را
منع نتوان کرد از بی طاقتی سیماب را از جویای تبریزی غزل 122
1. منع نتوان کرد از بی طاقتی سیماب را
مشکل است آری عنان داری دل بیتاب را
ز بس دیوانگی کردم به یاد روی او شب‌ها از جویای تبریزی غزل 123
1. ز بس دیوانگی کردم به یاد روی او شب‌ها
ز وحشت گشته‌اند آشفته چون گیسوی او شب‌ها
بپوش از دیدهٔ نامحرم شهوت عبادت را از جویای تبریزی غزل 124
1. بپوش از دیدهٔ نامحرم شهوت عبادت را
نهان کن در نقاب ظلمت شب حسن طاعت را
می کنم در سینه پنهان آه درد آلود را از جویای تبریزی غزل 125
1. می کنم در سینه پنهان آه درد آلود را
آتش ما در گره چون لاله دارد دود را
بود دو نرگس آن شوخ بی تحاشی ما از جویای تبریزی غزل 126
1. بود دو نرگس آن شوخ بی تحاشی ما
ز جنبش مژه در کار دلخراشی ما
چه جان باشد به پیش چشم او دل‌های سنگین را از جویای تبریزی غزل 127
1. چه جان باشد به پیش چشم او دل‌های سنگین را
زمژگان در فلاخن می گدازد کوه تمکین را
پیچ و تاب غم فزاید انبساط مرد را از جویای تبریزی غزل 128
1. پیچ و تاب غم فزاید انبساط مرد را
دل طپیدن دست گلباز است عاشق درد را
به رویم دیدهٔ حیران در فیضی گشود اینجا از جویای تبریزی غزل 129
1. به رویم دیدهٔ حیران در فیضی گشود اینجا
چو شبنم باختم از یک نگه بود و نبود اینجا
نمی‌دانم چرا با من به حکم بدگمانی‌ها از جویای تبریزی غزل 130
1. نمی‌دانم چرا با من به حکم بدگمانی‌ها
چو بادامی همه تن پشت چشم از سرگرانی‌ها
نباشد مامنی چون پیکر ما عشق سرکش را از جویای تبریزی غزل 131
1. نباشد مامنی چون پیکر ما عشق سرکش را
که نبود غیر خاکستر حصاری امن، آتش را