غزلیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 آید صدای نالهٔ دل از نگاه ما چون شاخ ارغوان بچکد خون ز آه ما

2 در دیده ای که محو تو شد جلوه گر شوی باشد نقاب روی تو شرم نگاه ما

1 مگر بگذشت دل آزرده ای با درد ازین صحرا که همچون آه دردآلود خیزد گرد ازین صحرا

2 ز فیض خاک دردآلوده ام جویا عجب نبود بجای گرد برخیزد اگر فریاد ازین صحرا

1 اینقدر در کشتن من سخت استادن چرا چون دل من جان من یک پهلو افتادن چرا

2 رحم بر خود کن که بیخود گشتی از یک دیدنش این قدر آیینه را بی رحم رو دادن چرا

1 قضا چون باعث ایجاد شد آب و گل ما را ز خون چشم حسرت کرد تخمیر دل ما را

2 ز خود وارستگان وادی شوقیم تا نبود چو بلبل تهمت مشت خسی هم منزل ما را

1 می دهد طرز نگاهت یاد می نوشی مرا یاد آغوشت کند گرم همآغوشی مرا

2 قطره ای در کام دل از جام درد او چکید می برد تا منزل تحقیق بیهوشی مرا

1 ترسم که خراشد تن نازک بدنم را از نکهت گل جامه مکن سیم تنم را

2 چون موج که برهم خورد از وی کف دریا در خاک درد دل ز طپیدن کفنم را

1 سخت پر شد در غم عشقت تن محزون ما می ترواد چون عرق از هر بن مو خون ما

2 آنکه بی امداد آتش سوخت داغ لاله را روشنایی داد بی روغن چراغ لاله را

1 ساخت هر کس از توکل تکیه گاه خویش را از خس و خار خطر پرداخت راه خویش را

2 همچو داغ لاله ام در دل گره گردیده است بسکه می دارم نهان در سینه آه خویش را

3 در قطار بی گناهانت شمردن می توان گر توانی در شمار آری گناه خویش را

4 بود در گهواره ام دل مرغ دست آموز عشق در کنار برق پروردم گیاه خویش را

1 دارد همیشه عشق سخن ناتوان مرا در تاب و تب چو شمع فکنده زبان مرا

2 در تنگنای جسم ز ضبط فغان شکافت منقاروار هر قلم استخوان مرا

3 از خارخار ناوک مژگان او نماند جز استخوان و پوست به تن چون کمان مرا

4 مصنونم از گداز محبت که افکند بر پای سرو یار چو آب روان مرا

1 از ترک آرزو بفزاید کمال ما چون موج پرفشاندن دستی ست بال ما

2 عاشق فریب نیست بت خردسال ما چون بار دل کشد صنم نونهال ما

3 از خویش رفتگان ره جستجوی دوست پی را رسادنده ام براه خیال ما

4 از سر به توبه، گرمی شوق می ام نرفت نشکست این تب از عرق انفعال ما