غزلیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 تا ز یاد او دل غم پیشه رنگین می کنم از شراب ارغوانی شیشه رنگین می کنم

2 بسکه در سیر چمن خون گریم از یاد قدی سرو را چون موج صهبا ریشه رنگین می کنم

3 خاطرم را یاد رخسارت چمن پیرا بس است از خیالت گلشن اندیشه رنگین می کنم

4 کوهسار از حسن سعیم صورت پیرایه یافت بیستون را از شراز تیشه رنگین می کنم

1 چون شمع برافروختی از باده کشیدن گلها بتوان زآتش رخسار تو چیدن

2 بر شهد لب یارزدم دستی و چون شمع گردیدم غذایم سر انگشت مکیدن

3 در دیدهٔ حیرت زدگان یه نباشد از خانهٔ بی سقف که دیده است چکیدن

4 غم نیست ز بی بال و پری طائر دل را بی بهره نماند اگر از فیض طپیدن

1 دمیده همچو مهر از مشرق خوبی جمال او کشیده سر ز آب جوی چاک دل نهال او

2 شود هر گاه در چشم تصور جلوه گر ترسم که تیغ موج خون دیده آید بر خیال او

1 زحال من چسان آگاه گردد شوخ خودکامم که قاصد را بلب ماند نی شد ناله پیغامم

2 چنان سیل سرشکم کرده طوفان در شب هجران که موج اشک شد انگشت حیرت بر لب بامم

3 بحسرت بگذرانم بسکه دور از شکرین لعلی نگین دان چشم پرخونی شود از پهلوی نامم

4 بجسم نازکش ترسم که سنگینی کند جویا قبا از نکهت گل گر کند در بر گل اندامم

1 آنچه در حق گلستان می کند فصل خزان بیش از این با عندلیبان می کند فصل خزان

2 دولت عهد شباب از موسم پیری مجوی نخل را از برگ عریان می کند فصل خزان

3 برگ برگ نخل گل برگیست از بس جوش رنگ جلوهٔ شوخ بهاران می کند فصل خزان

4 کی بود بر تخت نوروزی نشیند نوبهار ظلم در حق گلستان می کند فصل خزان

1 چنان یکباره ترک تیغ باز من برید از من کز آن قطع نظر خونابهٔ حسرت چکید از من

2 به نیروی محبت کرد صید خویشتن دل را بسان دام ماهی هر قدر دامن کشید از من

3 چنان هر قطره خون دیده ام بر خاک می غلتد که شد صحرای امکان محشر چندین شهید از من

4 چرا در عالم دیوانگی نازم ز تنهائی که وحشت رام من گردید اگر الفت برید از من

1 گرفت عشقش ازین دست اگر گریانم رسید چاک گریبان چو گل به دامانم

2 نقاب روی هنر گشته جوش دلتنگی همیشه در گره دل چو غنچه پنهانم

1 دهد دل را به سیلاب فنا سیرابی اشکم خورد مژگان به هم چون موج از بی‌تابی اشکم

2 به بال موج از سرچشمهٔ چشمم کند پرواز چو طبل از دل تپیدنها خورد مرغابی اشکم

3 به بازار محبت کس به هیچم برنمی دارد رخ همچون زرم لعلی شد از قلابی اشکم

4 مکن از گریه منعم در شب بیداد هجرانش که دل را زورق طاقت شده گردابی اشکم

1 گل دیدار ترا چون پی چیدن رفتم شبنم آسا همه تن دیده به دیدن رفتم

2 همچو آن شمع که در رهگذر باد بود بسکه بگریستم از غم به چکیدن رفتم

3 استخوان را طپش نبض بود در بدنم موجم، از خود به پر و بال طپیدن رفتم

4 گل الفت خورد از چشمهٔ یکرنگی آب تا شوم رام تو وحشی به رمیدن رفتم

1 از آن دو لب چه گل کام می توان چیدن که بوسه ای به صد ابرام می توان چیدن

2 به دامنی که بگسترده پرتو خورشید عرق از آن رخ گلفام می توان چیدن

3 از آنکه رتبهٔ پابوسی ترا دریافت چه بوسه ها ز لب بام می توان چیدن

4 پیاله گیر که از نخل سرکش مینا گل نشاط به هر جام می توان چیدن