غزلیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 از غرور توبه غرق معصیت تا گردنم تر شد از اشک پشیمانی همانا دامنم

2 سر ز بار منت احسان نیارم راست کرد لطف یاران طوق سنگینی شده بر گردنم

3 بسکه کاهیدم ز درد عشق چون گرد عبیر کرده پنهان ضعف تن در پردهٔ پیراهنم

4 در خیال آن سر مژگان ز بس بگداختم همچو ماهی استخوان خارییست پنهان در تنم

1 به هیچ کس نرسیده است سود ازین مردم به غیر درد که بر دل فزود ازین مردم

2 مدار چشم نکویی و جود ازین مردم زیان مکن به تمنای سود ازین مردم

3 دلم چو آبله در راه آشنایی ها کدام روز که پرخون نبود ازین مردم

4 مدام زورق جان از عناصر افتاده است به چارموجهٔ بحر وجود ازین مردم

1 ساقیا رحمی بر احوال من افتاده کن اینکه خونم می کنی در دل به جامم باده کن

2 جز زمین را بهره ای نبود ز ابر نوبهار خاک ره شو خویش را پیوسته فیض آماده کن

3 همچو بوی گل که دارد در حریم گل وطن با وجود پایبندی خویش را آزاده کن

4 دستگیری پیشهٔ خود کن نیفتی تا ز پا هر کرابینی به خاک افتاده است استاده کن

1 در حریم وصل از دلدار دور افتاده ام مستم از کیفیت سرشار دور افتاده ام

2 معنی بیگانه با دل آشناتر می شود در بر یارم اگر از یار دور افتاده ام

3 همچو پرواز نگه از دیدهٔ اهل نظر با تو نزدیکم و بسیار دور افتاده ام

4 بسکه دل آزرده ام یکره ندیدم خویش را تا از آن آیینهٔ رخسار دور افتاده ام

1 به یمن همت عشقت ز قید دل رستم بتی که قبلهٔ آمال بود بشکستم

2 دلمم ز لذت جیب دریده غافل نیست ولی ز ضعف به جایی نمی رسد دستم

3 ز بسکه صحبت من با تو بدنشین شده است دمی به بزم تو چون نقش خویش ننشستم

4 ز نارسایی بخت سیاه خود دانم که کوتهست ز زلف دراز تو دستم

1 چون نهد عارف به پر از خلوت دل پا برون؟ کی به جریان می رود از خویشتن دریا برون؟

2 جاده را از نرمی رفتار سازد جوی آب ماه من آید چو از خلوت به استغنا بردن

3 بسکه از آمیزش مجنون ما بالد به خویش هر طرف فرسنگها از خود رود صحرا برون

4 طاقت دل، پنجهٔ رستم نبردی برده است با هجوم درد می آید تن تنها برون

1 تا بود سودای زلفش در سر شوریده‌ام دانهٔ زنجیر می‌ریزد سرشک از دیده‌ام

2 از تنم پیکان او زنجیر می‌آید برون در شب هجران او از بس به خود پیچیده‌ام

3 چشم بینایی است هر داغی دل آشفته را بس که از جوش حیا زان رو نگه دزدیده‌ام

4 نیست جز یخ بلمز از حیرت حدیثی بر لبم تا زبان ترک چشم یار را فهمیده‌ام

1 تا ز جام عشق دل مستان شد و دیوانه هم چون گهر مستغنی است از فکر آب و دانه هم

2 شیشه های طاق این غمخانه دلهای پر است شکوه ها زین دور دارد با لب پیمانه هم

3 صدمه های دل تپیدن نه همین رنگم شکست رخنه ها افکند در دیوارهای خانه هم

4 کرم شب تابیست چون گردد به گرد عارضش شمع بزم یار گاهی، می شود پروانه هم

1 ای من خراب طورک رندانه تان شوم من خاک راه جلوهٔ مستانه تان شوم

2 ای ماه طلعتان مگر آیینه دیده اید من واله نگاه اسیرانه تان شوم

3 آبی بر آتش جگر بیدلان زنید ای من اسیر گردش پیمانه تان شوم

1 سوخت تا از پرتو آن آتشین خو پیکرم صیقل آیینهٔ خورشید شد خاکسترم

2 در خیالم بسکه شب هر دم به رنگی آمدی می توان صد رنگ گل رفتن ز روی بسترم

3 از پی هم می رود دور از وصال او سرشک همچو فوج آهوی رم کرده از چشم ترم

4 چون شوم محوت نیاید از من، می شود پردهٔ حیرت چو آیینه نقاب جوهرم