افروخت تا ز باده عذار از جویای تبریزی غزل 860
1. افروخت تا ز باده عذار سمن برم
حسنش می دو آتشه ریزد به ساغرم
...
مستیش افزود تا بشکست از جویای تبریزی غزل 861
1. مستیش افزود تا بشکست مینای دلم
جام عیشش پر بود از ریختن های دلم
...
اگر حرفی ز سوز آتش عشقش از جویای تبریزی غزل 862
1. اگر حرفی ز سوز آتش عشقش بیان کردم
به رنگ شمع محفل خویش را صرف زبان کردم
...
افروختهٔ عشقم و پروانهٔ از جویای تبریزی غزل 863
1. افروختهٔ عشقم و پروانهٔ خویشم
مجنون تو لیلی وش و دیوانهٔ خویشم
...
ز شوق آنکه به گوشت رسیده از جویای تبریزی غزل 864
1. ز شوق آنکه به گوشت رسیده آوازم
به بال ناله بود چون سپند پروازم
...
در حریم وصل از دلدار دور از جویای تبریزی غزل 865
1. در حریم وصل از دلدار دور افتاده ام
مستم از کیفیت سرشار دور افتاده ام
...
نیست تنها بی‌رخت دشمن از جویای تبریزی غزل 866
1. نیست تنها بی‌رخت دشمن گریبان ناله‌ام
رخنه اندازد جرس‌آسا به دامان ناله‌ام
...
در کدورت خون شدم از خویش از جویای تبریزی غزل 867
1. در کدورت خون شدم از خویش شادان آمدم
جسم رفتم در غم او از خود و جان آمدم
...
ما دل خویش به ابروی خم از جویای تبریزی غزل 868
1. ما دل خویش به ابروی خم آویخته ایم
همچو قندیل ز طاق حرم آویخته ایم
...
حباب آسا فتد از دیدهٔ از جویای تبریزی غزل 869
1. حباب آسا فتد از دیدهٔ تر قطره اشکم
ز بس آهی نهان گردیده در هر قطره اشکم
...
اصلا بمی شکایتی از غم از جویای تبریزی غزل 870
1. اصلا بمی شکایتی از غم نکرده ایم
هرگز ز زخم شکوه به مرهم نکرده ایم
...
به او نزدیکم و از شرم خود از جویای تبریزی غزل 871
1. به او نزدیکم و از شرم خود را دور پندارم
وصالش داده دست و خویش را مهجور پندارم
...