غزلیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 بی جلوهٔ روی تو نظر بسته نکوتر راه نگاه دیدهٔ تر بسته نکوتر

2 ناداری ما به بود از بخل توانگر دست تهی از کیسهٔ سربسته نکوتر

3 افتد به جهان شور ز شیرینی حرفت ای پسته دهن نطق تو بر بسته نکوتر

4 بی دیدن دیدار تو چون دیدهٔ ساغر راه نظر از خون جگر بسته نکوتر

1 به فکر نام مباش اینقدر همین زنهار به زیر سنگ منه دست از نگین زنهار

2 مباش بر من دل خسته خشمگین زنهار مشو مشابه گلهای آتشین زنهار

3 مرو چو سنگ سوی زیردست خود از جای مخور به شیشهٔ دلهای نازنین زنهار

4 بود به نام خدا سک نقد دلها را به هرزه خرج مکن نقد اینچنین زنهار

1 غیر از دلم که بی تو در او گشته داغ جمع در کلبه ای که دیده هزاران چراغ جمع؟

2 آن را که به باد هوا و هوس نداد از دستبرد تفرقه باشد دماغ جمع

3 از یاد شمع روی تو در پردهٔ دلم فانوس وارگشته فروغ چراغ جمع

4 زآن چشم و عارض و خط مشکین دلم شکفت یا گشته نرگس و گل و سنبل به باغ جمع

1 دگر بوی کبابم از دل آواره می آید مگر امشب ببزم آن شوخ آتشپاره می آید

2 چو گل کز باد نوروزی بریزد بر سر خاری مرا دل بر سر مژگان که نظاره می آید

3 نشد هموار بر دل در غمش نگریستن زانرو سرشک از دیدهٔ غمدیده ام همواره می آید

4 مگر ماه من امشب می شود در محفلم طالع که هر دم در پریدن دیده چون سیاه می آید

1 چو انگشتان نایی دایما در رقص می آید سرانگشت طبیب از جستن نبضم نیاساید

2 برای ما و خود در فکر خودسازی نمی افتد مگر خودرای من بهر خدا خود را بیاراید

3 به اغوای طمع هر کس شود آبستن مردم حذر از صحبتش اولاست کز وی فتنه ها زاید

4 نیارد مصقل ماه نوش از تیرگی بیرون چنین گر از دلم آن تیغ ابرو زنگ برباید

1 گر نیست آفتاب برین در کمین برف ریزد عرق ز واهمه چون از جبین برف

2 فرش است نور صبح بروی بساط خاک یا این مکان بفیض رسید از مکین برف

3 فردا ز تیغ مهر مسخر شود زمین امروز اگرچه هست بزیر نگین برف

4 در برف می زنند ز بس دست و پا شدند هندوستانیان مگس انگبین برف

1 کدامین شب به خواب آن روی خندانم نمی‌آید که دریاهای خون از چشم گریانم نمی‌آید

2 مگر زد برق آهم کاروان اشک خونین را که عمری شد به طوف طرف دامانم نمی‌آید

3 کمان‌ابرویی دیدم که مانند پر ناوک ز حیرانی به هم صف‌های مژگانم نمی‌آید

4 شکفتم گل گل از داغ تنمایش و زین داغم که او هرگز به گلگشت گلستانم نمی‌آید

1 آن دم که باده کلفتم از سینه می برد خورشید رشک بر دل بی کینه می برد

2 در هر بنا که عرض صفا می دهد رخت هر خشت فیض یک حلب آیینه می برد

3 دل را ز نرگسش سیهت یک نگه بس است پیمانه ای غبار غم از سینه می برد

4 موج شراب مصقل آیینهٔ دل است کز سینه زنگ کلفت دیرینه می برد

1 نه همین چون نی، گلو بی دور ساغر بود خشک موج خونم در سراپا همچو جوهر بود خشک

2 گرچه سر تا پا تنم در بزم حیرت بود چشم چشم چشمش چون زره از پای تا سر بود خشک

3 گریه می کردم ولی از حیرت نظاره اش اشک بر مژگان مرا چون آب خنجر بود خشک

4 می نوشتم نامه و خون از بنانم می چکد حیرتی دارم که چون بال کبوتر بود خشک

1 با همه اعضا مرا چون ابر گریان ساختند همچو شاخ گل سراپای تو خندان ساختند

2 شکرین لعلت ز موج آب حیوان ساختند نقل دندان ترا از شیرهٔ جان ساختند

3 حسن شوخی را که عالم روشن است از پرتوش در حجاب پردهٔ اظهار پنهان ساختند

4 نکهت گل رنگ یاقوت و خمیر صبح را گرد آوردند و آن سیب زنخدان ساختند