تا بود سودای زلفش در سر از جویای تبریزی غزل 824
1. تا بود سودای زلفش در سر شوریده‌ام
دانهٔ زنجیر می‌ریزد سرشک از دیده‌ام
نه از بیگانه چشم مردمی از جویای تبریزی غزل 825
1. نه از بیگانه چشم مردمی نه زآشنا دارم
غم عالم ندارم تکیه بر ذات خدا دارم
دشت را از جلوه اش رشک گلستان از جویای تبریزی غزل 826
1. دشت را از جلوه اش رشک گلستان دیده ام
گل به دامان هوا از گرد جولان دیده ام
نخست از پهلوی خود دید از جویای تبریزی غزل 827
1. نخست از پهلوی خود دید آفت ها دل تنگم
شکست از موج خارا خورد این آیینه در سنگم
به یمن همت عشقت ز قید دل از جویای تبریزی غزل 828
1. به یمن همت عشقت ز قید دل رستم
بتی که قبلهٔ آمال بود بشکستم
ز بیدردان مرا وا می نماید از جویای تبریزی غزل 829
1. ز بیدردان مرا وا می نماید زخم پنهانم
که لبهایش بهم چسبیده از شیرینی جانم
روشن از سوز درون امشب از جویای تبریزی غزل 830
1. روشن از سوز درون امشب چراغت می کنم
از گل داغ ای دل افسرده باغت می کنم
بی تو چون پسته طرب ساخته از جویای تبریزی غزل 831
1. بی تو چون پسته طرب ساخته غمناکترم
یک دهن خنده نشانیده به خون تا کمرم
و قمری از فغان خود را دمی از جویای تبریزی غزل 832
1. و قمری از فغان خود را دمی بیکار نگذارم
به تن از پیرهن جز یک گریبان وار نگذارم
دهد دل را به سیلاب فنا از جویای تبریزی غزل 833
1. دهد دل را به سیلاب فنا سیرابی اشکم
خورد مژگان به هم چون موج از بی‌تابی اشکم
درآمد تا در آغوش تمنا از جویای تبریزی غزل 834
1. درآمد تا در آغوش تمنا آن برو دوشم
لبالب همچو ماه نو شد از خورشید، آغوشم
بسکه با سامان شد از حسن از جویای تبریزی غزل 835
1. بسکه با سامان شد از حسن ملیحی دیدنم
بر کباب دل نمک پاشد نگه دزدیدنم