غزلیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 خامه ام گاهی به او گر نامه ای انشا کند چون زبان کودکان در سالهایش واکند

2 چون سحر نور سعادت از جبینش لامع است هر که شب را روز در اندیشهٔ فردا کند

3 مژده یاران کز وفور ناز امشب دور نیست چشمش استغنا اگر در کار استغنا کند

4 می درد از تیره روزی پردهٔ ناموس عشق شعله در شب خویشتن را بیشتر رسوا کند

1 نسبتی باشد بتان هند را با پان هند حاصلی نبود بجز خون خوردن از سبزان هند

2 می کنند از بس زموی سر خودآرایی بجاست گر به درد آید سر معشوقی مردان هند

3 در سواد هند دست از لذت دنیا بشوی جز جگر خواری نباشد نعمتی بر خوان هند

4 از فریب وعدهٔ هندی نژادان غافلی ضعف در پیمان این قوم است چون پیمان هند

1 ز فیض نور معنی شام اهل دل سحر باشد چراغ خلوتم از خویش روشن چون گهر باشد

2 ز بس از خویشتن رفتند در بزم تو مشتاقان تکلم بر لب حیرت نصیبات خبر باشد

3 اگر داری عزای فوت وقت ای دل خوشا حالت نپنداری که اینجا نخل ماتم بی ثمر باشد

4 فنا شاه و گدا را همچو خم در یابد ای غافل بلند و پست عالم رمزی از زیر و زبر باشد

1 آنکه زلفش به دلم دست تطاول پیچد دود در خلوتش از نکهت سنبل پیچد

2 پلکها چون بگذارد بهم از مستی خواب سرمه از نرگس او در ورق گل پیچد

3 مخزن گوهر مقصود شود همچو صدف پای سعی آنکه به دامان توکل پیچد

4 داغ دارد دل مستغنی ما منعم را پنجهٔ بی طعمی دست تمول پیچد

1 زجوش ناز دندانت در نایاب را ماند تبسم بر لبت صبح شب مهتاب را ماند

2 کدامین نوگل، آئین بند گلشن شد، که هر بلبل ز هر افشاندن بالی دل بیتاب را ماند

1 عجزم از عشق محال است عنان تاب شود حسن این بادیه سد ره سیلاب شود

2 هر که لبریز هوای تو بود همچو حباب پیرهن بر تنش از آتش دل آب شود

3 بسکه سرگشتگی از صورت حالم پیداست روبرویم چو شود آینه گرداب شود

4 گر چنین روی تو دل را به طپش اندازد جوهر آینه ها محشر سیماب شود

1 آنچه از بوسی بر آن لب‌های شیرین می‌رود کافرم هرگز به گلشن گر ز گلچین می‌رود

2 بر دل بلبل ز بس بنشسته زین گلشن غبار بر هوا همچون پر افتاده سنگین می‌رود

3 بسته بر خود هر طرف آیینه‌ها از لخت دل نخل آهم جانب گردون به آیین می‌رود

4 بس که از دل می‌رباید طاقت و صبر و قرار شوخ می‌آید برم یار و به تمکین می‌رود

1 خوی آن جور آشنا بیگانه از هوشم کند می کند دانسته یادم تا فراموشم کند

2 حسن سرشار ترا نازم شکوهش کم مباد با وجود صد زبان چون غنچه خاموشم کند

3 غبارم بر فلک پرواز مانند ملک دارد هنوز آن کینه جو کین مرا همچون فلک دارد

4 عجب شوری ست آمیزد چو درد عشق با مستی کباب لخت دل در بزم می نوشان نمک دارد

1 اشکم چون خون زدیده چکان بی تو می رود آهم به رنگ شعله طپان بی تو می رود

2 گر قامتم دو تاست همان سوز دل بجاست آهم چو ناوکی زکمان بی تو می رود

3 دور از تو یک نفس نتوان شد به اختیار در حیرتم که عمر چسان بی تو می رود

1 پا ز سر در ره شوقش چو شرر باید کرد خردهٔ جان به کف از خویش سفر باید کرد

2 این شکرخند کز ابنای زمان می بینی لب خمیازهٔ شیر است حذر باید کرد

3 تا دل اهل بصیرت خورد از دیدنت آب فکر گردآوری خود چو گهر باید کرد

4 هیچ دانی زچه مقراض دو پلکت دادند یعنی از غیر خدا قطع نظر باید کرد