غزلیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 زفن خویش نفعی اهل فن هرگز نمی یابد زبان چون گوش فیضی از سخن هرگز نمی یابد

2 چو ریگ شیشهٔ ساعت کسی ذوق سفر داند که آرام و سکون را در وطن هرگز نمی یابد

3 برون از پوست سیر عالم آزادگی خواهم تنم آسایشی زین پیرهن هرگز نمی یابد

4 زآب دیده می بالد گل داغ جگر جویا جز اشک ما طراوت این چمن هرگز نمی یابد

1 هر که محو جلوهٔ جانان شود، جانان شود قطره، عمان می شود چون واصل عمان شود

2 همچو آن بلبل که بر روی گل مستی کند بوسه از لبها به رخسار تو بال افشان شود

3 پای مژگانت ز گرد سرمه می آید به سنگ این سزای آنکه از چشم تو روگردان شود

4 محو دیدار تو از فیض نگاه چشم پاک همچو شبنم می تواند پای تا سرجان شود

1 سالکانی که به خورشید رخت دل بستند شبنم آسا به نگه سوی تو محمل بستند

2 به طپش از قفس، امید رهایی غلط است این طلسمی است که بر بازوی بسمل بستند

3 رنگ شادی به رخ از پهلوی دل چشم مدار این حنا غنچهٔ گل را به انامل بستند

4 رهروانی که فروماندهٔ استدلالند سدی از سنگ نشان در ره منزل بستند

1 شکست از جوش غم بازار رنگم ناله پیدا شد به خود پیچید آهم شعلهٔ جواله پیدا شد

2 سرشکم آب و رنگ خون حسرت گشت بی‌رویت به خون غلتید آهم بی‌تو داغ لاله پیدا شد

3 تب عشقش ز بس بی‌تاب دارد خاطر جویا نگاه گرم کردم بر لبش تبخاله پیدا شد

1 چون نگاهی سوی من زان چشم مخمور افکند دل تپیدن‌ها مرا از بزم او دور افکند

2 بسکه در دل ناله را دزدیده ام از شرم غیر قطرهٔ اشکم به دریا گر فتد شور افکند

3 دشت وسعت مشربی رنگ جهان تازه ای می تواند در فضای دیدهٔ مور افکند

4 از شراب جلوه ات یابد چمن گر خرمی جام لاله داغ را چون درد می دور افکند

1 آشنا با عشق اگر شد عقده دل واشود قطره دریا می شود چون واصل دریا شود

2 قفل بر مخزن نشان مایه داریهای اوست راز عشق از بستن لب بیشتر رسوا شود

3 قامت و رفتار او را دید چون سرو چمن شد خرامان تا بلا گردان آن بالا شود

4 بسکه دزدیم نگاه شرم ازرخسار یار چشم دارم دیدهٔ داغ دلم بینا شود

1 در فضای سینه چون شاهین یادش بر پرد مرغ هوشم با تذرو رنگ پر در پر پرد

2 هر قدر باشد قوی با فرع محتاج است اصل مرغ اگر شاهین بود از پهلوی شهپر پرد

1 خاکساری جوشن شمشیر آفت می شود کوتهی دیوار را حصن سلامت می شود

2 رفتگان را طور رفتارش برانگیزد زخاک قامتش چون در خرام آید قیامت می شود

3 هر مجازی را به درگاه حقیقت مسلکی است چون هوس برخویشتن بالد محبت می شود

4 رحم در دلها کن ای ساقی که از جام دگر عارض او برق خرمن سوز طاقت می شود

1 مانع سوز دل خستگی آزرم شود کی علاج تب عشق از عرق شرم شود

2 دین و دل نذر گذارم تو مگر رام شوی می کشم چله کمان تو مگر نرم شود

3 گردد از عکس رخش موم صفت آینه آب هم چو خورشید مه من چو ز می گرم شود

4 می شود شرم ز بالای خرامت شوخی شوخی از پهلوی تمکین تو آزرم شود

1 سرخی از لعل تو زایل به مکیدن نشود هیچ کم لاله ازین باغ به چیدن نشود

2 پی به مقصد نبری تا نگریزی از خویش طی این مرحله جز پای بریدن نشود