غزلیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 تا نفس باشد ستون خیمهٔ تن چون حباب جز هوایش در سر شوریده‌ام سامان مباد

2 بعد ازین جویا دلت در موج خیز اضطراب از فراق کامران بیگ و ملک سلطان مباد

1 تا بر رخ تو زلف پریشان نمی شود آشفته خاطریم به سامان نمی شود

2 ارباب جستجوی به راهش سپرده اند آن پای را که رزق مغیلان نمی شود

3 کو لمحه ای که پنجهٔ مژگان شوخ او با چاک سینه دست و گریبان نمی شود

4 آن را که یکه تاز ره جستجوی اوست پای طلب حصاری دامان نمی شود

1 نه تنها غنچه را کیفیت چشمش سبو بخشد که گل را عارض زلفش شراب رنگ و بو بخشد

2 اگر ساقی نگاه اوست مستان زندگانی کن خدا جرم سیه کاران به چشم مست او بخشد

3 فلک جولان شوم در بیخودی از ساغر لطفش شررواری اگر سرگرمی ام آن شعله خو بخشد

4 به رنگ چشم مست یار خواهم نکته سنجان را خدا در شعر پردازی زبان گفتگو بخشد

1 سرو نازم چون بی گلگشت در رفتار شد چار دیوار چمن از موج گل سرشار شد

2 آه از غفلت که عمرم در سیه کاری گذشت این ره از لغزیدن پا قطع چون پرگار شد

3 چون شرر در سنگ ابنای زمان در غفلتند مفت هشیاری کز این خواب گران بیدار شد

4 بیم در آب و هوای سر زمین عشق نیست پنجهٔ شیران در این وادی گل بی خار شد

1 زبزم غیر در ظاهر چه شد گر یار برگردد چو مژگانش ز خود یارب دلش زاغیار برگردد

2 در آوازم اثر کرده است از بس ضعف تن بی او صدای ناله ام حاشا که از کهسار برگردد

3 شوی با لطفش ار با خاک یکسان صاحب اقبالی بود برگشته بختی آنکه از کس، یار برگردد

4 شمیم صد چمن زیبد غبار راه جولانش به چشمم چون نگه زان گلشن رخسار برگردد

1 چون شدم از خویش ره در بزم یارم داده اند رفته ام تا از میان جا در کنارم داده اند

2 بر مآل خویش خندم یا به اوضاع زمان من که همچون گل یک خنده وارم داده اند

3 هر سر مو جوش وحدت می زند بر پیکرم تا ز دل پیمانهٔ لبریز یارم داده اند

4 چون گل داغش بخندد در فضای سینه ام دیدهٔ گریان تر از ابر بهارم داده اند

1 دلها بسی بر آتش حسنش سپند شد تا ایمن آن جمال ز رنج گزند شد

2 دست هوس ز گیسوی مشکین او مدار بر بام آفتاب توان زین کمند شد

3 از بسکه خورده خون دلم را بجای شیر آهوی چشم او به همین بره بند شد

4 دامن زند تپیدن دل بسکه در برم بر سر چو شمع شعلهٔ داغم بلند شد

1 عشقم غلام خویش ز بخت سعید کرد از فیض رنگ زرد مرا زر خرید کرد

2 هر کس گرفت روزه در این نشئه از حرام چون از زمانه رخت سفر بست عید کرد

3 سرگرمی کسی که ز جام ریاضت است در ساغر از گداز تن خود نبید کرد

4 در خون اشک بسکه تپد لاله دشت را هر جلوهٔ تو محشر چندین شهید کرد

1 گریهٔ مستی شگون دارد حریفان سر کنید باده گر یک قطره هم باشد که چشمی تر کنید

2 می پرستان می نهم لب بر لب مینا مباد موسم گل بگذرد تا باده در ساغر کنید

3 گر همه یک قطره آن روست پالش لازم است این نصیحت را در گوش خود از گوهر کنید

4 وصف آن گل پیرهن زاندیشه ها بیگانه است گو خیال خویش را صد پرده نازک تر کنید

1 در دل، آنانکه غم یار نهان می دارند شعله ای را بخس و خار نهان می دارند

2 عزلت آنانکه گزیدند پی شهره شدن راز در پردهٔ اسرار نهان می دارند

3 غنچهٔ لاله صفت چون جگر آشامان داغ را در دل افگار نهان می دارند

4 به سر زلف تو آنانکه دلی باخته اند مهره را در دهن مار نهان می دارند