غزلیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 زبان که منصب او پادشاهی سخن است مدام بر در دل در گدایی سخن است

2 مرا کلام مسلسل کشیده در زنجیر کمند صید دل من رسایی سخن است

3 تلاش معنی بیگانه تا توانی کن اگر ترا هوس آشنایی سخن است

4 زنرگس تو رواج دگر گرفته سخن به دور چشم تو عهد روایی سخن است

1 تا کمان ابروش از چرب نرمی دلکش است در صف مژگان نگاهش تیر روی ترکش است

2 هر که خالی شد زخود لبریز کیفیت بود هر حبابی پیش ما جام شراب بیغش است

3 هر قدر پختم خیالش همچنان خام است خام کار چشم و دل همانا کار آب و آتش است

4 هر قدر در راحت افتد نفس طغیان می کند بستر نرمی چو یابد شعله شعله از خس سرکش است

1 عبث دل از غم آن شوخ کافرکیش می‌پیچد که گردد عقده محکم هر قدر بر خویش می‌پیچد

2 نپردازد به خود با آنکه از آشفتگی زلفش ندانم این قدر چون بر من درویش می‌پیچد

3 نباشد گرد بادآسا تمیزی اهل دنیا را به دامن هر گل و خاری که آید پیش می‌پیچد

4 خوشی هرگز نبیند هرکه بدخواهی است آیینش به خو پیوسته همچون مار ظلم‌اندیش می‌پیچد

1 مه است روی تو یا آفتاب ازین دو کدام است مزه است لعل لبت یا شراب ازین دو کدام است

2 دو ابر و خط پشت لبت دو مطلع شوخند اسیر طور تو من انتخاب ازین دو کدام است

3 چنان ز بادهٔ شوق تو سرخوشم که ندانم دل است در بر من یا کباب ازین دو کدام است

4 دماغ روح ز بویی که تازگی بپذیرد شمیم زلف تو یا مشکناب ازین دو کدام است

1 هر موج خون به سینه مرا تیغ کین زند آن تندخو ز ناز چو چین بر جبین زند

2 دور از تو ذرهٔ من دشمن همند هر موج خون به شمع دلم آستین زند

3 ممنون نیم زگریه که شبهای هجر او آبی بر آتش دل اندوهگین زند

4 چشم سفید من چو کف از سر بدر رود اشکم چو جوش در جگر آتشین زند

1 پیوسته عشق درصدد خودنمایی است این سرو و قمری و گل و بلبل بهانه ای است

2 شبهای وصل هر مژه برهم زدن مرا بسیار دردناک تر از تازیانه ای است

3 ما بیدلان غریب دیار چمن نه ایم هر گل برای بلبل ما آشیانه ای است

4 در گرد سرمه حلقهٔ چشمش ز مردمک از بهر صید طایر دل دام و دانه ای است

1 آینه بی یاری سیماب بی حاصل بود پشت بان حیرت چشم اضطراب دل بود

2 می رود از بس جوانی زودگویی با خزان چون گل رعنا بهار ما به یک محمل بود

3 در زمین دل که هست آب و هوایش اشک و آه هر قدر تخم امل کارند بی حاصل بود

4 بر زبان حیرت حسرت نصیبان وصال خان و مال بر باده ده از نامهای دل بود

1 نیست چشم همتم برابر نیسان چون صدف دانه ام همچون زمرد سبز از آب خود است

2 عاشق و معشوق در چشم حقیقت بین یکی است نور بر رخسارهٔ خورشید بیتاب خود است

3 دل که از آمیزش مردم کم از بتخانه نیست گر کند پهلو تهی از خلق محراب خود است

4 خانهٔ چشم مرا بدنام ویرانی مباش کاین بنای سست پی در راه سیلاب خود است

1 کام دو جهان در قدم زاری دل‌هاست هر کار که شد ساخته از یاری دل‌هاست

2 بی جلوهٔ دیدار تو بر صفحهٔ امکان هر مد نگاهی خط بیزاری دل‌هاست

3 از خویش رهایی مطلب بی‌مدد عشق آزادی جان‌ها ز گرفتاری دل‌هاست

4 بی‌قبضه محال است که شمشیر ببرد بازو قوی از فیض مددکاری دل‌هاست

1 دلم چو کام هوس زان دو ناب گرفت دگر به ساقی کوثر که از شراب گرفت

2 به سیل اشک ندامت کسی که تن در داد پی عمارت عقبا گلی در آب گرفت

3 خداگواست که چیزی به خویش نسپارد محاسبی که تواند زخود حساب گرفت

4 عرق فشان حجاب از نگاه گرم که شد دگر که از گل رخسار او گلاب گرفت