غزلیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 عالم آب است جام می زدست ما شکست چون حباب این کاسه آخر بر سر دریا شکست

2 با سرشکم شوخی در خون تپیدن هم نماند ضعف تا بال و پر پرواز رنگم را شکست

3 کامیاب لذت افتادگی خواهی شدن گرخوری از نعمت دنیا بخور جویا شکست!‏

1 گل در چمن از رشک تو آرام ندارد جز لخت دل خون شده در جام نداد

2 با غنچهٔ گل شور شکرخند لبت نیست مژگان ترا دیدهٔ بادام ندارد

3 لطف تو دهد لذت شیرینی جانم اما نمک تلخی دشنام ندارد

4 بی او نخورم باده گرم جان به لب آید ساقی بنشین این همه ابرام ندارد

1 با صفای سینه دایم توامانم همچو صبح نیست غیر از مهر جنسی بر دکانم همچو صبح

2 لب فروبستن مرا شد پردهٔ حسن کمال بی تو در جیب نفس دایم نهانم همچو صبح

3 بسکه سر تا پایم از بیداد او درهم شکست بر فلک رفته است گرد استخوانم همچو صبح

4 با دل خالی ز مهرم زندگی باشد حرام گرچه افزون از دو دم نبود زمانم همچو صبح

1 به آب و رنگ حسن او چمن نیست به خوش حرفی لعل او سخن نیست

2 به جایی می رسد هر کس ز خود رفت که امید ترقی در وطن نیست

3 اگر لعل است اگر یاقوت اگر می به رنگ آن لب شکرشکن نیست

4 اگر بر آسمان رفته است خورشید تکلف برطرف، چون ماه من نیست

1 کردی چو کباب ستم عشوه گری چند یابی نمک گریهٔ خونین جگری چند

2 در راه تمنای تو بی پا و سری چند از دیده برون ریخته لخت جگری چند

3 بشکن قفس سینه و بر باد ده ای آه از لخت جگر لاله صفت بال و پری چند

4 از فطرت عالی بدافلاک نگویم حیف است کنم شکوهٔ بی پا و سری چند

1 روبرو گردد چو با آیینهٔ شرمین می شود شوخ من چون گل بیک پیمانه رنگین می شود

2 روز عاشق تیره زآن گیسوی پرچین می شود خواب سخت از طول این افسانه سنگین می شود

3 خون خود ریزد گلستان بی بهار جلوه اش پنجهٔ گل دور از آنرو دست گلچین می شود

4 زینت هنگامهٔ ناز از نیاز عاشقست بزمش از پرواز رنگ ما به آیین می شود

1 مهی که مهر رخش در ضمیر ما گرم است به التفات کرم سرد و با جفا گرم است

2 زتاب آه جگر خستگان او خورشید سربرهنه به سر می برد هوا گرم است

3 به دستیاری عشق تو چون فتیلهٔ داغ به هر کجا که نشینیم جای ما گرم است

1 نبود دلی که در طلب اعتبار نیست آسودگی گل چمن روزگار نیست

2 از فیض داغ عشق که گل گل شکفته است دل را امید و بیم خزان و بهار نیست

1 به ابرو الفتی پیوسته آن مژگان خم دارد غلط کردم نگاهش دست بر تیغ ستم دارد

2 اشارت سنج بزم حیرتم از بی زبانیها هر انگشتم زبان عرض حالی چون قلم دارد

3 دهان خنده چشم گریه گردد اهل غفلت را اگر امروز دل خوش نیست کس فردا چه غم دارد

4 نماید مایه دار فیض باقی اهل همت را کف سائل چه منت ها که بر دست کرم دارد

1 با زخم ما مباد کسی مرهمی کند ما را اسیر ننگ غم بی غمی کند

2 همسایه را ز پهلوی همسایه فیضهاست خون جگر به زخم دلم مرهمی کند

3 فانوس بزن تو بی تو ز بس گشته است در بر چو چرخ پیرهن ماتمی کند

4 از بهر خشک کردن دامان تر مرا روز جزا صد آتش دوزخ کمی کند