نسبتی باشد بتان هند را از جویای تبریزی غزل 502
1. نسبتی باشد بتان هند را با پان هند
حاصلی نبود بجز خون خوردن از سبزان هند
مانع سوز دل خستگی آزرم از جویای تبریزی غزل 503
1. مانع سوز دل خستگی آزرم شود
کی علاج تب عشق از عرق شرم شود
زاضطراب چو موج سراب آب از جویای تبریزی غزل 504
1. زاضطراب چو موج سراب آب نخورد
دلی که در غم زلف تو پیچ و تاب نخورد
زمین ز بار غم ما همین نه از جویای تبریزی غزل 505
1. زمین ز بار غم ما همین نه در ماند
اگر به کوه برآییم از کمر ماند
شعلهٔ رخسار او تا شمع از جویای تبریزی غزل 506
1. شعلهٔ رخسار او تا شمع بزم باده بود
موج می پروانهٔ آتش به جان افتاده بود
خصم چون گردید عاجز بردباری از جویای تبریزی غزل 507
1. خصم چون گردید عاجز بردباری پیشه کرد
مار چون بی دست و پا شد، خاکساری پیشه کرد
بهر دنیا بودنت غمگین از جویای تبریزی غزل 508
1. بهر دنیا بودنت غمگین زنادانی بود
خط بطلان تو چین بر لوح پیشانی بود
من که در سیر گلم بیخودی از جویای تبریزی غزل 509
1. من که در سیر گلم بیخودی مل باشد
می و پیمانه ام از بوی گل و گل باشد
با شوخی چنان به کنارم از جویای تبریزی غزل 510
1. با شوخی چنان به کنارم نشسته ماند
گویی به لوح حافظه مضمون جسته ماند
بزم عیشم یک نفس بی جلوهٔ از جویای تبریزی غزل 511
1. بزم عیشم یک نفس بی جلوهٔ خوبان مباد
باده و نقلم به غیر از آن لب و دندان مباد
تا نفس باشد ستون خیمهٔ از جویای تبریزی غزل 512
1. تا نفس باشد ستون خیمهٔ تن چون حباب
جز هوایش در سر شوریده‌ام سامان مباد
اهل عالم جب به سوز عشق از جویای تبریزی غزل 513
1. اهل عالم جب به سوز عشق دل افسرده اند
سینه ها گویی که فانوس چراغ مرده اند