چشم خودبینی که مست جام از جویای تبریزی غزل 466
1. چشم خودبینی که مست جام زیبایی بود
همچو نرگس بی نصیب از فیض بینایی بود
در شب هجران که یادت طاقت از جویای تبریزی غزل 467
1. در شب هجران که یادت طاقت از من می برد
اشک پیغ ام گریبان را بدامن می برد
به گردون آفتاب چون گرد از جویای تبریزی غزل 468
1. به گردون آفتاب چون گرد دامن افشاند
عبیر نور این فانوس بر پیراهن افشاند
دلم در رقص مانند شرر از از جویای تبریزی غزل 469
1. دلم در رقص مانند شرر از ساز می آید
به بال شعلهٔ آواز در پرواز می آید
رفتی و دل در طپش چون طایر از جویای تبریزی غزل 470
1. رفتی و دل در طپش چون طایر بی بال ماند
چشم شوقم باز چون نقش پی از دنبال ماند
شب که عریان به بر آن شوخ از جویای تبریزی غزل 471
1. شب که عریان به بر آن شوخ قدح نوشم بود
یک بغل نور چو فانوس در آغوشم بود
آنانکه جام مهر تو بر سر از جویای تبریزی غزل 472
1. آنانکه جام مهر تو بر سر کشیده اند
چون ماه چارده سر از افسر کشیده اند
از باغ رفت و گل خون دایم از جویای تبریزی غزل 473
1. از باغ رفت و گل خون دایم به جام دارد
هر غنچهٔ پارهٔ دل بی او به کام دارد
اگر در گریه خودداری کنم از جویای تبریزی غزل 474
1. اگر در گریه خودداری کنم چشمم خطر دارد
زضبط اشک ترسم این جراحت آب بردارد
طول زلفت کم ز قامت نیست از جویای تبریزی غزل 475
1. طول زلفت کم ز قامت نیست گر سنجی بگو
روز و شب میزان چو می‌آید برابر می‌شود
بی تو اخگر در درونم از از جویای تبریزی غزل 476
1. بی تو اخگر در درونم از جگر پرکاله بود
دل مرا در تشت آتش همچو داغ لاله بود
تو آفت دل و جان نزار خواهی از جویای تبریزی غزل 477
1. تو آفت دل و جان نزار خواهی شد
تو برق خرمن صبر و قرار خواهی شد