غزلیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 گریهٔ مستی شگون دارد حریفان سر کنید باده گر یک قطره هم باشد که چشمی تر کنید

2 می پرستان می نهم لب بر لب مینا مباد موسم گل بگذرد تا باده در ساغر کنید

3 گر همه یک قطره آن روست پالش لازم است این نصیحت را در گوش خود از گوهر کنید

4 وصف آن گل پیرهن زاندیشه ها بیگانه است گو خیال خویش را صد پرده نازک تر کنید

1 نخل را باد خزان تنها نه عریان کرد و رفت برگ عیشش عندلیبان را پریشان کرد و رفت

2 مشفق قیقاچی که آن برگشته مژگان کرد و رفت لاله زار سینهٔ ما را نیستان کرد و رفت

3 رنگ و بویی کز رخ و زلفش نسیم اندوخت دوش صبحگاهان صرف تعمیر گلستان کرد و رفت

4 شوخ رنگین جلوهٔ من تا از این وادی گذشت دشت را از لاله خون دل به دامان کرد و رفت

1 سر به دورانت تهی از آرزو هرگز مباد خالی از صاف خیالت این کدو هرگز مباد

2 آب و رنگ آن گل رو سایه پرورد حیاست آتش می پرده سوز شرم او هرگز مباد

3 داغ خواری لازم روی طلب باشد چو ماه در جهان یارب کسی بی آبرو هرگز مباد

4 بر جراحت سونش الماس ریزد ناصحم چاک دل منت کش زخم رفو هرگز مباد

1 دوش آمد و به روز سیاهم نشاند و رفت با من نبود جز دلی آنهم ستاند و رفت

2 بگذشت نوبهار و فزون شد جنون مرا گل تخم خار خار تو در دل فشاند و رفت

3 شب را چسان به صبح رسانم کجا روم هر چند گفتمش مرو امشب نماند و رفت

4 از شرم ریزش مژگانم شب فراق ابر سیه تر آمد و دامن تکاند و رفت

1 رقص او تنها نه گرم پیچ و تابم کرده است شعلهٔ آواز پرسوزش کبابم کرده است

2 ‏ عشق را نازم که بهر سکهٔ داغ جنون از همه افراد عالم انتخابم کرده است

3 با زمین هموار گشتن در ره فقر و فنا کان کیفیت چو خمهای شرابم کرده است

4 می فشارد بسکه دل را پنجهٔ مژگان او پای تر سر اشک ریزان چون سحابم کرده است

1 دست در کار زن آخر نه ترا کاری هست نقد فرصت مده از دست که بازاری هست

2 چه غم از تابش خورشید قیامت باشد همچو آه سحر آنرا که هواداری هست

3 به هنر کوش که محبوب خلایق گردی آری آنجا که متاعیست خریداری هست

4 با دل هر که به وصف دهنت نکته سراست منصب محرمی عالم اسراری هست

1 نوبهار است و شد از بسکه فراوان گل سرخ کوه و صحرا برد امروز به دامان گل سرخ

2 باغ را موج صفا از سر دیوار گذشت کرده تا در چمن نامیه طوفان گل سرخ

3 نکهت طرهٔ مشکین تو دارد زانرو به کف باد صبا داده گریبان گل سرخ

4 ساغر و خنده زنان روی برافروخته باز آمدی نام خدا چون به گلستان گل سرخ

1 شمع گل بر کردهٔ نور چراغ حسن اوست لاله با این جوش آب و رنگ داغ حسن اوست

2 سبزهٔ پشت لبش موج ایاغ حسن اوست کاکل مشکین به سر دود چراغ حسن اوست

3 آفتاب عالم آرا با وجود این آب و تاب یک گل پژمرده پنداری زباغ حسن اوست

4 با دل صد شیر یک چشمش نیارم سیر دید بادهٔ مرد افکن امشب در ایاغ حسن اوست

1 کجا روم که به دردم رسید و هیچ نگفت فغان که نالهٔ زارم شنید و هیچ نگفت

2 چو دید شوخی شبنم ببرگ گل در باغ لب از حجاب به دندان گزید و هیچ نگفت

3 گرفتمش سر راهی به خاک و خون غلطان رسید بر سرم، آهی کشید و هیچ نگفت

4 بگفتمش که کباب نگاه کیست دلم به خنده جا نب من گرم دید و هیچ نگفت

1 چشم از عارض او خون جگر اندودست دل سراسیمهٔ زلفش چو شرر در دو دست

2 نیست جز آینهٔ صورت بی رنگی او آنچه در دائرهٔ کون و مکا ن موجودست

3 ناصحا! پاک سرشتا! زدل غم زده ام دست بردار که این آبله خون آلودست

4 قصر هستیش به امداد هواها برپاست چون حباب آنکه به یک چشم زدن نابودست