غزلیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 چون مصور صورت آن جان جانان می‌کشد دست از صورت نگاری می‌کشد جان می‌کشد

2 قید تن جان مجرد بهر جانان می‌کشد یوسف ما را محبت سوی زندان می‌کشد

3 این قدر دانسته چشم التفات از ما مپوش چون تغافل بگذرد از حد به نسیان می‌کشد

4 رو بگردانی اگر یک صبحدم از آفتاب همچو ماه چارده خورشید نقصان می‌کشد

1 سرگرانی زلف جانان با خط شبرنگ داشت از پریشانی همی با سایهٔ خود جنگ داشت

2 حسن مستور تو از جامی که پنهان می زدی شمع شوخی زیر دامان پرند رنگ داشت

3 با وجود آنکه خاک رهگذار او شدیم کینهٔ ما را به دل همچون شرر در سنگ داشت

4 شب که در فکر دهانش غنچه بودم تا سحر وسعت آباد دلم را جوش معنی تنگ داشت

1 نقشبندان زآب و رنگ و گل چو تصویرش کنند پیچ و تاب جوهر جان صرف تحریرش کنند

2 قصر دل از پستی همت خراب افتاده است صاحب اقبال آن مردان که تعمیرش کنند

3 جان آزاد آخر از قید بدن گردد رها تا کی از موج نفس پابند زنجیرش کنند

4 راز پنهانی که در صد پردهٔ کتمان غنود بی زبانانت به چندین رنگ تقریرش کنند

1 چو شمع جلوه شبها عارض جانانه می سوزد نگه در دیده ام بی تاب چون پروانه می سوزد

2 سراپا محشر پروانه ام بی شمع رخساری به تن هر قطره خونم بسکه بی تابانه می سوزد

3 دمی بی شغل عشقت نیست دل در سینه می دانم که این کودک زآتش بازی آخر خانه می سوزد

4 شبی کز گرم خونیهای مینا چهره افروزی ز عکست می چو داغ لاله در پیمانه می سوزد

1 همچو گلبن غرق خون شد سرو آهم بی‌رخت چون رگ بسمل تپد تار نگاهم بی‌رخت

2 می‌چکد خونم ز دل چون می‌روم از خویشتن می‌توان چیدن گل حسرت ز آهم بی‌رخت

1 از بتان مثل تو کافر ماجرایی برنخاست خان و مان بر هم زنی شوخ بلایی برنخاست

2 بر سر کوی تو چندانی که نالیدم به درد هیچ از کهسار تمکینت صدایی برنخاست

3 شب که راهش از خیالت بر دم شمشیر بود پای دل لغزیید و از کس های هایی برنخاست

4 بر در دلهای مردم حلقهٔ الفت زدم زان میان هرگز صدای آشنایی برنخاست

1 چو شوخ چشمی خود را ز روی آینه دید از آن فرنگ حیا لاله لاله رنگ چید

2 میان چاه زنخدان او نشان یابد کسیکه پای دلش در ره هوس لغزید

3 اسیر زلف و رخ و خال و خط به مدرس عشق بود چنانکه شناسد کسی سیاه و سفید

4 به کام مرده دلان ریختی زلال حیات لبت چو در جسد نای روح نغمه دمید

1 بس که از حیرت به جا در اول رفتار ماند می توان رنگ از رخم چون گرد از دامن فشاند

2 ساقی امشب کوتهی در دادن پیمانه کرد ورنه از خود رفتنم آخر به جایی می رساند

3 بسکه لعل آبدار او لطیف آید به چشم می توان از پرده های دیده این می را چکاند

4 با نسیم امروز اعجاز دم روح اللهیست از مزار ما کف خاکی به دامانش رساند

1 جنس آسایش متاع کشور بیگانگی است گر فراغت هست با بال و پر بیگانگی است

2 هر که راه آشنایی را زهر سوبسته است اختلاط خلق با او از در بیگانگی است

3 تن به جان بهر بریدن آشنایی می کند این صدف گنجینه دار گوهر بیگانگی است

4 اطلس در خون طپیدن بالش آمیزش است مخمل خواب فراغت بستر بیگانگی است

1 از آن، شکفتگی ای بی تو گل به باغ نداشت که جام لاله بجز درد در ایاغ نداشت

2 کدام قطرهٔ اشکم فرو چکید از چشم که آب و رنگ گل آتشین داغ نداشت

3 بسان شمع ترا پای تا بسر فرسود چون در تو بود عیان اینقدر سراغ نداشت

4 شدیم بی تو سراسر رو چمن چو نسیم گلی نبود که مانند لاله داغ نداشت