دل که در او سوز عشق راه از جویای تبریزی غزل 419
1. دل که در او سوز عشق راه ندارد
روشنیی از چراغ آه ندارد
هر شعلهٔ آهی که ز بیمار از جویای تبریزی غزل 420
1. هر شعلهٔ آهی که ز بیمار تو خیزد
گردیست که از گرمی رفتار تو خیزد
آینه بی یاری سیماب بی از جویای تبریزی غزل 421
1. آینه بی یاری سیماب بی حاصل بود
پشت بان حیرت چشم اضطراب دل بود
دل از ازل چو غنچه گریبان از جویای تبریزی غزل 422
1. دل از ازل چو غنچه گریبان دریده بود
با چاک پیرهن گل صبحم دمیده بود
در وسعتگه مشرب به رخم از جویای تبریزی غزل 423
1. در وسعتگه مشرب به رخم واکردند
پردهٔ چشم مرا دامن صحرا کردند
نوبهار آمد و گلزار صفایی از جویای تبریزی غزل 424
1. نوبهار آمد و گلزار صفایی دارد
چمن از بلبل و گل برگ و نوایی دارد
هر موج خون به سینه مرا از جویای تبریزی غزل 425
1. هر موج خون به سینه مرا تیغ کین زند
آن تندخو ز ناز چو چین بر جبین زند
روبرو گردد چو با آیینهٔ از جویای تبریزی غزل 426
1. روبرو گردد چو با آیینهٔ شرمین می شود
شوخ من چون گل بیک پیمانه رنگین می شود
آنچه با دل چشم آن ترک ستمگر از جویای تبریزی غزل 427
1. آنچه با دل چشم آن ترک ستمگر می کند
نامسلمانم اگر کافر به کافر می کند
نازنینان را شکوه حسن از جویای تبریزی غزل 428
1. نازنینان را شکوه حسن با تمکین کند
جوش زینت در پرش طاؤس را رنگین کند
هر گه پی بیداد غمت چنگ از جویای تبریزی غزل 429
1. هر گه پی بیداد غمت چنگ برآورد
یاقوت صفت خون زدل سنگ برآورد
باطنم را روشنی از عشق از جویای تبریزی غزل 430
1. باطنم را روشنی از عشق بی اندازه شد
داغ دل چون ماه از پهلوی مهرت تازه شد