جرأت می بین که مور ار بادهٔ بی غش زند از جویای تبریزی غزل 443
1. جرأت می بین که مور ار بادهٔ بی غش زند
خویش را چون خال رخسار تو بر آتش زند
به چشمم بی رخت مینا دل افسرده را ماند از جویای تبریزی غزل 444
1. به چشمم بی رخت مینا دل افسرده را ماند
قدح از موج صهبا بزم بر هم خورده را ماند
گل در چمن از رشک تو آرام ندارد از جویای تبریزی غزل 445
1. گل در چمن از رشک تو آرام ندارد
جز لخت دل خون شده در جام نداد
غمم را واله شیرین و لیلا برنمی تابد از جویای تبریزی غزل 446
1. غمم را واله شیرین و لیلا برنمی تابد
که سیل گریه ام را کوه و صحرا برنمی تابد
به ابرو الفتی پیوسته آن مژگان خم دارد از جویای تبریزی غزل 447
1. به ابرو الفتی پیوسته آن مژگان خم دارد
غلط کردم نگاهش دست بر تیغ ستم دارد
چون برقع مشکین ز رخ آل گشاید از جویای تبریزی غزل 448
1. چون برقع مشکین ز رخ آل گشاید
از پلک و مژه دیده پر و بال گشاید
به صد محنت دهان ما ز روزی بهره‌ور گردد از جویای تبریزی غزل 449
1. به صد محنت دهان ما ز روزی بهره‌ور گردد
بلی این آسیا پیوسته از خون جگر گردد
همچو جوهر همه تن دیدهٔ حیران کردند از جویای تبریزی غزل 450
1. همچو جوهر همه تن دیدهٔ حیران کردند
سخت مستغرقم این آینه رویان کردند
کردی چو کباب ستم عشوه گری چند از جویای تبریزی غزل 451
1. کردی چو کباب ستم عشوه گری چند
یابی نمک گریهٔ خونین جگری چند
گر نباشد بزم حیرانی نظر نتوان گشود از جویای تبریزی غزل 452
1. گر نباشد بزم حیرانی نظر نتوان گشود
نیت گر بهر طپیدن بال و پر نتوان گشود
سر به دورانت تهی از آرزو هرگز مباد از جویای تبریزی غزل 453
1. سر به دورانت تهی از آرزو هرگز مباد
خالی از صاف خیالت این کدو هرگز مباد
بگذشت نوجوانی و جسم نزار ماند از جویای تبریزی غزل 454
1. بگذشت نوجوانی و جسم نزار ماند
گردی درین ره از پی آن شهسوار ماند