غزلیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 زاهد از دنیا پی تحصیل سیم و زر گذشت رشته شد گردآور گوهر چو از گوهر گذشت

2 عافیت خواهی مرو بیرون زحد اعتدال می کشد گر آب حیوان است چون از سرگذشت

3 بی تکلف می توان تاج سر افلاک گفت آنکه را چون مهر انور از سر افسر گذشت

4 قصهٔ طولانی زلف تو دارم بر زبان تا قیامت کی تواند شد تمام این سرگذشت

1 توصیف تو از بشر نیاید در کسوت گفت در نیاید

2 بی معنی عشق همچو تصویر از عالم رنگ برنیاید

3 معنی حقیقت از بزرگی در قالب لفظ در نیاید

4 گر شوق لقای او نباشد آیینه ز سنگ برنیاید

1 برخاک آنچه از مژهٔ ما چکیده است صد آنقدر به دامن دل واچکیده است

2 صد چشمه ام ز هر بن مو جوش میزند خون جگر ز دیده نه تنها چکیده است

3 پیوسته در نهاد زمین شور قلزم است بر خاک اشک از مژه ام تا چکیده است

4 شرمنده ام که خون دل بی ادب چرا بر دامنش ز زلف چلیپا چکیده است

1 با رقیبان مکن الفت به محبت سوگند منگر جانب اغیار به الفت سوگند

2 مستم و جور و جفا با دل ازین بیش مکن به ترحم به مدارا به مروت سوگند

3 ایکه چون ابر بود شهره به تر دامانی نیست شایستهٔ بزم تو به عصمت سوگند

4 بره بادیهٔ عشق تو در گام نخست از دل و دین بگذشتیم به همت سوگند

1 شب که از بیداد او دل بیخودی آهنگ بود بادهٔ لعلی به جامم از شکست رنگ بود

2 بود خون آلوده دل در بیضه همچون غنچه ام شیشه ام گرم شکستن در نهاد سنگ بود

3 موج می بی او نمود چنگل شهباز داشت دل طپیدن بال پرواز تذرو رنگ بود

4 بسکه ذوق بی خودی شبهای وصلش تا سحر از نگاه او که سرجوش می بیرنگ بود

1 شکوه عشق به پا سقف آسمان دارد به سرو آه من این قمری آشیان دارد

2 تنی چو شمع بود در حساب سوختگان که مهر داغ به طومار استخوان دارد

3 توان به حسن ادب پاس آشنایی داشت زحفظ مرتبه این گنج پاسبان دارد

4 زحلقه حلقهٔ جوهر چو محشر سیماب شکوه حسن تو آیینه را تپان دارد

1 سهل باشد دل گر آن چشم سیه دزدیده است داغ از بیداد او کز من نگه دزدیده است

2 کار دست انداز حسن او زبس بالا گرفت بارها خورشید را از سر کله دزدیده است

1 غمم را واله شیرین و لیلا برنمی تابد که سیل گریه ام را کوه و صحرا برنمی تابد

2 گل چاکش به رنگ غنچه در جیب و بغل ریزد می زورین ما را ظرف مینا برنمی تابد

3 دل پراضطراب من زضبط اشک تنگ آمد شکوه گوهرم را شور دریا برنمی تابد

4 زیاد آرزو مانند گل از یکدگر باشد دل آزرده ام بار تمنا برنمی تابد

1 آه کامشب محتسب آب رخ میخانه ریخت خون عشرت بر زمین بسیار بیرحمانه ریخت

2 تا به دام عشق او آرام گیرد مرغ دل دیده ام از قطره های اشک آب و دانه ریخت

3 خون آدم ریختن بر خاک پیش خوی اوست آنقدر آسان که گویی باده در پیمانه ریخت

4 واله لولی وشی گشتم که چون شد گرم رقص گرد غم از دل به دست افشاندن مستانه ریخت

1 بیشتر سرگشتگی زین چرخ پرفن می کشد هر که چون گرداب پای خود به دامن می کشد

2 در تمنای تماشای تو چشم داغ دل از شکاف سینه همچون شمع گردن می کشد

3 سرفرازان جهان را از رعونت چاره نیست کوه ازین راه است اگر بر خاک دامن می کشد

4 چشم مستش تا کند سودا مزاجان را علاج از نگاه گرم از بادام روغن می کشد